Achter bijna elke succesvolle feministische organisatie staat een sterke man: inmiddels weten we dat de Oekraïense protestgroep Femen, van de ontblote borsten, achter de schermen werd bestuurd door de autoritaire Victor Svyatski – niet zomaar een man maar een heuse patriarch, die ‘zijn meisjes’ karakterzwakte verweet. Ons eigen succes Dolle Mina werd op het juiste ideologische pad gehouden door de broers Michel en Alex Korzec. En als geestelijk vader van de ‘sletvrees’, eindeloos uitgevent door Sunny Bergman, moeten we toch Philip Roth aanwijzen, die zich al in The Dying Animal ( 2001) sterk maakte voor de vrouwelijke ‘slettebakken (…) die niet bang waren over de schreef te gaan, en die zich helemaal overgaven aan hun eigen begeerte.’

Ik zeg dit niet als ‘lekker puh’, ik ben geïntrigeerd door de feiten.

‘Sletvrees’ is net niet gekozen als ‘het woord van 2013’, en het is zo’n begrip dat mij meteen recalcitrant maakt. Dat is niet vanwege dat...