Reportage / Borderliners / Leven met borderline

Alsof het leven onder een vergrootglas ligt, zo intens voelt elke emotie soms. Raar hoor. Een béétje leuk is dan meteen aanleiding voor een onbedaarlijke schaterlach. En er is weinig voor nodig of de tranen van verdriet biggelen over de wangen.

De snelle overgangen van lief naar leed (en andersom) maken het voor Ellen Niewold hondsvermoeiend om naar het televisiejournaal te kijken. Daar is ze dan ook mee gestopt. Snikken bij beelden van de kindertjes in Sudan, grinniken om malle oranjesupporters die de horlepiep dansen – van zoet naar zuur, van warm naar koud, van hoog naar laag, de gevoelens fladderen alle kanten uit.

Dat Ellen een gevoelig type is, weet ze al haar leven lang. Pas tien jaar geleden, ze was toen zevenendertig, kreeg haar mentale ongemak een naam. Borderline, luidde de diagnose.

Eindelijk was duidelijk wat haar mankeerde, een hele opluchting. Maar na deze euforie kwam de terugslag. Ze had er bijna een dagtaak aan om...