Kapitein en activist
Deze week vertrek ik met het ms Farley Mowat voor een campagne tegen de moord op tweehonderdvijfenzeventigduizend zeehonden. Aan boord van het schip zijn twintig man uit tien verschillende landen. Omdat Sea Shepherd-oprichter Paul Watson meevaart, ben ik deze reis geen kapitein, maar eerste stuurman. We gaan vanuit Bermuda eerst naar de Grand Banks, waar we net rippers zullen afzinken tegen de overbevissing. Vijftig ton reusachtige stalen kraaienpootjes &#8211; daar varen de vissers hun sleepnetten op stuk.
Daarna zetten we koers naar de Magdalen Islands voor de kust van Canada. Daar vindt het eerste gedeelte van de zeehondenjacht plaats: pups van een maand oud liggen er op het ijs te wachten tot ze genoeg drijfvermogen hebben om te kunnen zwemmen. Terwijl ze daar hulpeloos liggen, worden ze doodgeknuppeld. De Canadese overheid betaalt zo&#8217;n vijftig dollar per zeehondje omdat de jacht werkgelegenheid biedt aan arme vissers en omdat die zeehondjes te veel kabeljauw zouden opeten.
De seal protection act verbiedt ons om dichter dan een halve nautische mijl in de buurt te komen van iemand die een zeehond doodt. De wet beschermt dus niet de zeehonden, maar de jagers. De jagers zien die slachting als een uitje, na afloop is het ijs bezaaid met peuken en flessen. Als je tot je enkels in het bloederige ijs staat met gevilde lijkjes om je heen, kun je niet anders dan heel erg triest zijn. De vorige keer ben ik gearresteerd, later ben ik bij verstek veroordeeld. Ook deze keer sturen we zeker weer mensen het ijs op, ikzelf moet nu op de brug blijven.
Ik kom uit een arbeidersgezin, eenvoudige mensen, maar wel begaan met de natuur. Mijn vader was bouwvakker, mijn moeder huisvrouw. We woonden in Hoensbroek, Zuid-Limburg, vlakbij het NAVO-hoofdkwartier in Brunssum. Dé plaats waar je tijdens de Koude Oorlog een nucleaire aanval kon verwachten. Ik was me daar heel goed van bewust. Het waren de jaren van no future, van punk, het was een nogal depressieve tijd. Alles gaat kapot en de wereld is verloren, met die gedachte ben ik opgegroeid.
Zeven jaar geleden lag de Ocean Warrior in een dok in Amsterdam en hield Paul Watson hier een toespraak. Ik was zwaar onder de indruk en niet lang daarna nam ik ontslag, verkocht mijn huis en monsterde aan. Toen ik na een jaar terugkwam aan wal kon ik daar niet meer aarden. Ik ben teruggegaan om te helpen met de campagne tegen de dolfijnenjacht bij Japan. Ieder jaar worden er zo&#8217;n vierduizend dolfijnen gedood tijdens een grote drijfjacht. Een groep dolfijnen wordt bijeen gedreven, de dieren die geschikt zijn voor dolfinaria pikken ze eruit en de rest vermoorden ze.
De afgelopen jaren ben ik constant aan boord en op zee geweest. Geen veilige baan, in gevaarlijke situaties ben ik bereid om risico&#8217;s te nemen. Ik wil niet dood, maar ik ben ook niet bang: als je je laat intimideren, verandert er nooit iets. De oceanen zijn het waard, ze zijn de bakermat van het leven. Mijn ervaring als stuurman en mijn wapenfeiten als duiker, zoals de bevrijding van vijftien dolfijnen uit Japanse netten, bezorgen mij het respect van mijn jonge bemanning. Daardoor ben ik als kapitein in staat om hun passie te kanaliseren, om ze met beide voeten op de grond te zetten.
We worden wel omschreven als dangerous vegans &#038; circus acrobats omdat we stunts uithalen die er gevaarlijk uitzien. We komen ook sektarisch over vanwege ons veganisme, onze radicale uitspraken en onze extreme acties. Maar al is hij een sterke en charismatische persoonlijkheid, Paul Watson is echt geen sekteleider. Als hij sneuvelt &#8211; niet denkbeeldig, vorige maand werd hij door een Japanse walsvisvaarder beschoten &#8211; dan is dat heel erg, maar het betekent niet het einde van Sea Shepherd.
Watson heeft de banden met de wal doorgesneden, ook met zijn familie. Zo ver ga ik niet, integendeel: ik ben sinds kort getrouwd en ik woon nu op de Galapagoseilanden. Dat gebied waar Charles Darwin de evolutietheorie op het spoor kwam, wordt officieel beschermd door de marine. In de praktijk hebben de haaievinnenmaffia en andere stropers er bijna vrij spel. Een paar weken geleden werden op een van de eilanden nog drieënvijftig gedode zeeleeuwen gevonden.
Wij mensen zien onszelf graag als de kroon op de schepping. Hele religies zijn er bedacht om die hiërarchische toppositie van de mens te rechtvaardigen. Dat idee dat mensen de uitverkoren heersers van de planeet zijn en dat de dieren op aarde zijn om ons te dienen, vind ik een onzinnige gedachte. Op zee heb je geen last van die grootheidswaan. De mens heeft daar niet veel in te brengen. Daarom is mijn liefde voor de oceanen ook zo groot.
We voeren de piratenvlag omdat we door onze tegenstanders vaak als piraten zijn betiteld. Het is een geuzennaam, Paul Watson houdt wel van een beetje drama. Wij zien onszelf als pirates of compassion die de pirates of greed bestrijden. Bovendien doet zo&#8217;n vlag het goed in de media en voor de merchandising. De piratenvlag is alleen symbolisch, binnenkort hopen we onder Nederlandse vlag uit te varen. De nationale driekleur wappert straks aan boord naast de Jolly Roger.
Wij hebben ook dit jachtseizoen de Japanse walvisvaart zoveel mogelijk gehinderd. De Japanners noemen ons terroristen, maar dat is onzin. Het World Charter for Nature van de Verenigde Naties zegt dat elke organisatie het recht heeft naleving van internationale wetten te controleren in internationale wateren, en dat is wat wij doen. De Japanners jagen zogenaamd met wetenschappelijke doeleinden, maar er is al die jaren nooit een wetenschappelijk rapport gepubliceerd.
Ik zie tegen een schip aanvaren, een schroef beschadigen of boterzuur op het dek gooien niet als extremisme. Boterzuur klinkt misschien heel agressief, maar het is gewoon ranzige boter, niet meer dan een heel effectieve stinkbom. We hebben in het verleden ook een aantal schepen tot zinken gebracht, maar alleen in de haven, door de pijpen te openen waardoor koelwater naar binnen kan stromen. Wij brengen nooit mensenlevens in gevaar en we redden dierenlevens.
Mijn leven is door Sea Shepherd radicaal veranderd, ik heb mijn bestemming gevonden. Het fatalisme uit mijn jeugd heb ik afgeschud. De slachtingen en verwoestingen in de oceanen doen me pijn, maar ik wil het spel spelen volgens de regels. Iemand doodschieten is geen oplossing en bovendien, de moord op een mens is niet minder erg dan de moord op een dier. Volkert van der G. heeft wel net dat stapje te ver gezet en dat heeft de milieubeweging veel schade toegebracht. Dan ben je net zo fout als je tegenstanders.
Alex Cornelissen
1968 Geboren in Hoensbroek
1986 Audiovisuele opleiding
1996 Lithograaf bij de Weekbladpers
2001 Eerste contact met Paul Watson en Sea Shepherd Conservation Society
2002 Sea Shepherd-campagne tegen de walvisvaart
2003 In Japan gearresteerd na de bevrijding van vijftien dolfijnen
2005 In Canada gearresteerd na een actie tegen de zeehondenjacht
2006 Tweede campagne tegen de Japanse walvisvaart
2006 Bevorderd tot kapitein van de Farley Mowat
2007 Gestationeerd op de Galapagos­eilanden, jacht op stropers
2008 Tweede campagne tegen de Canadese zeehondenjacht

Mischa Cohen (archief)

Gerelateerd