<div class="wpg-element paragraph">
02-08-2008 Door Jackie Kay Vertaling Rien Verhoef
‘Wat wij niet allemaal te zien krijgen,’ zegt Drummer tegen me als we even pauzeren. ‘Toch-hè? Het lijkt wel of we doorlopend worden ingewijd in vreemde toestanden.’ ‘Zagen jullie dat rare knulletje,’ zegt Fluit, ‘dat rondloopt alsof hij net van een andere planeet gekomen is? Hij maakte een verloren indruk.’ ‘Niemand let op,’ zeg ik. Ik voel me opeens somber, ongerust, alsof er iets vervelends gaat gebeuren. Misschien is dit wel verliefdheid, een naar gevoel van binnen, iets monsterlijks dat stampt en slingert.
Ik ga een luchtje scheppen, zeg ik tegen mijn orkest en ga op weg naar die ommuurde tuin waar ik kennis heb gemaakt met Bloes, en dit lijkt alweer een eeuw geleden. Dat meisje lijkt wel een bekende vreemde, of een vreemde bekende. Hinxted Hall is een kanjer van een landhuis, een imposant, naargeestig ogend bouwwerk, ééuwen geleden gebouwd met torentjes en vleugels en honderden kamers. Telkens als ik opkijk, verbeeld ik me dat ik iemand uit een van de bovenramen kan zien gluren. Als ik zou moeten kiezen waar ik mijn geliefde zou ontmoeten, dan was dat niet hier. Het is het soort landhuis waar de eerste mevrouw Rochester van zou hebben gehouden – Rebecca. Het soort landhuis dat wel lijkt te wachten op een verzengende, hysterische brand.
Vreemd weer, wazig van de nachtdauw, de bomen lijken wel met glitter bedekt. De auto’s van de gasten staan allemaal voor het huis geparkeerd, in onbekommerde onwetendheid van alles wat hun eigenaars zal overkomen. Er hangt hier een sfeer dat mensen wel aankomen, maar nooit meer weggaan, dat we allemaal gevangen zijn in een soort hels oord waar deze ene bruiloft almaar door zal gaan, tot aan een zilveren of gouden bruiloft, dat we nooit toe zullen komen aan de huwelijksgeloften en de toespraken van de getuigen; of dat we die nadat we ze gehad hebben weer zullen krijgen. We zullen hier in Hinxted Hall allemaal opgesloten zitten, drinkend en wervelend en zwierend over de glimmende dansvloer, terugschakelend op ons oude ik en overgaand op ons nieuwe. 
Misschien komt het door het weer, de mist, dat ik verdrietig word. Of misschien komt het door Bloes. Ik heb een eeuw geleden helemaal alleen voor haar staan spelen en ik zag haar kijken. Ik meende haar zelfs te zien blozen, Bloes, maar zeker weet ik dat niet. Ik wil haar denk ik kussen; ik verbeeld me dat ik het al heb gedaan. Ik wil het volmaakte liedje uitzoeken en dit voor haar spelen, met mijn strijkstok op haar gericht. Ze stond achter in de zaal te kijken, alsof ze diep verzonken was in haar persoonlijke gedachten, en ook al keek ze me recht aan, ik kon niet uitmaken of ze me kon zien of niet. Terwijl ik speelde, stopte ik steeds even – de kleine rusten en stiltes in mijn vioolmuziek leken op haar, leken op de manier waarop ze me aankeek, alsof ze door me heen naar buiten keek.
Buiten op het terras staat een stel mensen te roken. Zij zijn de enigen die geen verloren indruk maken, de rokers. Ze hebben hun sigaretten, en ze hebben elkaar gevonden. Ze werpen zich allemaal graag op elkaar, de nog overgebleven rokers op de wereld, als lang gescheiden tweelingen. Ik passeer het blije rokersclubje, dat paft en inhaleert en praat, echt met elkaar praat, en wandel naar de ommuurde tuin. Het is een nieuw gevoel, dit gevoel naar iemand op zoek te zijn. Dat heb ik nog nooit gehad. Ik heb weleens het gevoel gehad naar iemand op zoek te zijn om die te kunnen vermijden, maar nooit gezocht om te vinden. Ik probeer nonchalant te lopen, zo van wie-doet-me-wat, maar ik merk dat ik me naar de ommuurde tuin haast, de hoek naar binnen omga en ongedurig duim dat Bloes daar gewoon zal zitten, op die houten bank, en dat ik een paar woorden tegen haar zal weten uit te brengen. Maar ze is er niet. Ik buk en snuif aan een roos. De blaadjes zijn zo zacht als kussens. Misschien ontloopt ze me. Opeens komt Drummer aan. ‘Hé, Fiedel, we moeten weer op! Mooie tuin,’ zegt hij. ‘Muren maken de tuin,’ zegt Drummer lachend. ‘Onze instrumenten wachten als rijtuigen op ons, wachten tot wij terugkeren en ze tot leven brengen,’ zegt Drummer, nu met een hoogdravend geroffel. ‘Ik bedoel, wees eerlijk, zonder ons zijn ze niets. Zijn ze niet meer dan hout en snaar.’ 
Hij legt zijn grote hand op mijn schouder, dik en beschermend; alsof hij dingen van mij weet die ik niet weet. Ik loop de houten trap op naar het hoge podium. We zouden dominees of gekken moeten zijn die de mensen alleen iets verkondigen, van zo hoog, die preken en onze kudde verzamelen. We pakken onze geduldige instrumenten: Drummer geeft ons de maat aan en we zetten in. We hoeven nooit veel tegen elkaar te zeggen; hier en daar een knikje is genoeg. We spelen al zo lang samen, we zijn een familie. Ik zoek Bloes, bespeel mijn vioolsnaren met mijn hart. In een paar uur tijd is mijn muziek veranderd, en alles draait nu om haar, helemaal om haar. Mijn viool is onder mijn kin opeens tot leven gekomen alsof ik het ene moment worstel met een levend vossenjong en het volgende met een fret. Ik kras en sleep en mep. Ik bonk en tol en wervel. Mensen gooien zich tegen elkaar aan, grijpen armen en draaien er onderdoor. 
Een man wiens gezicht me al was opgevallen, kijkt blij, kwiek, danst op gevleugelde sandalen. Het tevreden zweet stroomt langs Drummers gezicht en ook de vieze handdoek doet zijn werk. Hij lacht. De lieve Harmonica drukt haar instrument in en trekt het uit alsof ze een sterke stroom weet te bedwingen, de ruwe golfslag van de zee. Fluit speelt ergens in een woud om alle dieren uit hun holen, gaten en schuilplaatsen te lokken. De listige Tokkel plukt veren. We spelen; we staan in vuur en vlam. Nu lijkt het of de mensen in Hinxted Hall helemaal niet verloren zijn; ze zijn gevonden. De muziek heeft deze zielen tezamen gebracht. Het stuk dat we spelen, komt van verre door de lange gangen van het verleden helemaal naar dit ogenblik, nu. Ik zie alle keukenmeisjes die zich met hun witte muts en uniform en zwarte panty door de gangen haasten, hier met een dienblad lopen, daar het vuur aansteken. Tollend en wervelend komt het verleden binnendrijven, de geheimen van Hinxted Hall. Ik heb plotseling het gevoel of mijn viool mij bespeelt. Alsof het huis, het verleden, de muziek speelt.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<a href="https://www.vn.nl/extra/download/52/feuilleton_aflevering_08.zip" onclick="this.target='_blank';" class="normal" title="https://www.vn.nl/extra/download/52/feuilleton_aflevering_08.zip">Download aflevering 8 als podcast</a>
</div>

Gerelateerd