26-07-2008
Door Ali Smith
Vertaling Rien Verhoef

Tuurlijk, daar draait het om bij een muziekje, hè, Bloes? zegt Bea, en stoot me tegen mijn schouder.

Hè, Bloes? zegt mevrouw Cobb, en stoot me zo hard tegen mijn andere schouder dat ik bijna het blad met de spinaziecanapés laat vallen.

Hè, Bloes? Bloeiende bloemenbloesem van me? zegt de oude mevrouw Coleman en stoot me nogmaals aan, een beetje laat, of misschien wel helemaal niet laat, misschien juist wel met opzet zo, want ze stoot me net aan als ik de canapés weer volmaakt heb rechtgelegd. Omdat ze alledrie lachen, moet ik ook lachen. Gek als een huis vol katten, de Meiden, nee, gek als een huis vol bomen, ja juist, zo is het om samen met ze te zijn, alsof je een deur opendoet waarachter je een woonkamer verwacht en merkt dat de vloer onder de leunstoelen helemaal met mos en klokjes en het plafond helemaal met bladeren bedekt is.

Hè? hè? herhalen ze boven mijn hoofd als vogels. Ze plagen me denk ik met een van de jongens uit...