19-07-2008
Door Jeanette Winterson,
Vertaling Rien Verhoef

Ik ben bang voor begrafenissen, maar nog banger voor bruiloften. Als iemand dood is, dan is het tenminste afgelopen, tenzij je toevallig schijndood bent of in een soapserie speelt.

Maar met bruiloften begint het pas – en ook al zijn we daar allemaal om feest te vieren en getuige te zijn, we zijn er ook om brandweer en reddingsbrigade te kunnen zijn als later het huwelijk knapt en de liefde verbrandt in het heelal waar ze begon.

‘Ik denk heel vaak aan haar,’ zei Polly toen ze me vertelde dat ze ging trouwen. ‘De dood is niet het einde – daar kom je zelf ook nog wel achter, maar ik wil niet alleen leven, en ja, het is waar, ik hou van hem.’

Mijn vriendin Polly is 52. Drie jaar geleden is haar geliefde gestorven en zij brengt hun zoontje groot. Ze vindt dat hij een vaderfiguur nodig heeft, al vond ze dat niet toen zij en Tania geliefden waren. Toen ontmoette ze Bron, zes maanden geleden nog maar, op een kerstborrel, en kijk nu...