13-12-2008
Door A.M. Homes
Vertaling: Rien Verhoef

Op zee. Soms kan ik de gedachte niet verdragen aan dat wat is achtergebleven. Het lijkt wel of ik zelf een van de mensen en dingen ben die ik als een tweede huid heb afgeworpen. Ik heb MIJ achtergelaten ergens op een verre terra firma – die trouwens zacht geworden was en als drijfzand aan mijn hielen trok – en de zeilen gehesen. Maar het was wel duidelijk dat er iets gebeuren moest, of eigenlijk al was gebeurd, en dat de vraag alleen maar was tot op welke hoogte ik me hieraan zou overgeven.

Zodra mijn moeder ziek werd, zodra ik van haar moest gaan zitten en ze me vertelde dat ze dood zou gaan, zodra ik van een gewone jongen er zo eentje werd van wie je tranen in je ogen kon krijgen, was mijn lot bezegeld. Alles wat vertrouwd was moest worden afgedankt en uitgewist en er moest een geheel nieuwe identiteit worden ingeëtst.

‘Waarom is verlies de maat der liefde?’ En waarom word ik al vanaf het warrig broedsel waar mijn leven...