<div class="wpg-element paragraph">
29-11-2008 Door Jeannette Winterson Vertaling: Rien Verhoef
Daar ben ik dan, Jack op zoek naar een bonenstaak, Mercury is de naam, een gevleugelde Mercurius in een gehuurde helikopter die landt op het puntje van het leven.
Helikopter of niet, ik ken het leven van zijn randen. Ik sta buiten beeld, beweeg me aan de rand van het kader. Ik ben de man die het ziet en kiekt, maar daarmee sta ik er ook buiten. Het geeft een gevoel van macht tot iedereen naar huis is, totdat het licht uitgaat, en dan ben ik weer alleen met een ruim overzicht van het leven van anderen. En waar is dat van mij?
Bloes zei tegen me: ‘Waarom neem je foto’s van ons?’ En ik antwoordde: ‘Dat komt door die jongen, die doet me aan mezelf denken. Hij is iets of iemand kwijtgeraakt en weet daar geen naam voor, maar hij voelt het wel.’
‘De tijd is met hem,’ antwoordde ze, en ging met haar vinger langs de ringen van een gespleten boomstam. ‘En trouwens, hij heeft het gevonden – kijk maar!’
Ik keek. Ik liet mijn fototoestel als een hartmeter tegen mijn borst hangen en ik keek. Twee ogen. Twee jongens. Een tweeling.
‘Kun je me dit uitleggen?’ zei ik.
‘Nee,’ zei ze, ‘ik kan je een verhaal vertellen, maar dat is wat anders. Als je de feiten wilt, moet je niet bij mij zijn.’
Ik fotografeerde hen; drijfnat, met grote ogen, de één was in de rivier gevallen, de ander was uit de zee gekomen. Ze hadden parels van ogen.
We gingen om het kampvuur zitten – vioolmuziek, slapende kinderen, konijn met knolraap in de pan, herfstvoedsel voor een wisseling van jaargetijde, terwijl het leven per seconde wisselde en ik dat probeerde vast te leggen als een langzame film, om te laten zien dat elke seconde anders is dan elke andere seconde, om de wisselvallige, vreemde, verhalende wereld te laten zien.
Een van de jongens werd wakker en zei: ‘Daar was ereis een man die woonde aan ’t kerkhof.’
‘Dat is Shakespeare,’ zei Bloes, ‘Een winteravondsprookjen. De knaap Mamillius… de kortste novelle ter wereld.’
‘Het is alweer bijna winter,’ zei ik.
‘Dan beginnen de feesten op Hinxted Hall,’ zei zij. ‘Ik moet naar huis.’
De vioolmuziek stokte.
Mijn Blackberry piepte. Sms-je van Helen DryCleanOnly.
Waarom is verlies de maat der liefde?
Dat is mijn tekst. Het probleem met het leven is dat het aan de randen lekt; de grenzen zijn nooit duidelijk – mijn, dijn, goed, kwaad, verloren, gevonden… wie aan de randen, aan de rand leeft zoals ik, weet hoe provisorisch, onbestendig, de grenzen zijn – het water stijgt en het land loopt onder.
Er is een foto – van de NASA – van de aarde uit de ruimte. Er zijn rivieren en zeeën en bergen en woestijnen, maar waar zijn de grenzen op de kaart?
Ik heb hier vanavond het gevoel alsof ik zelf de jongens, de geliefden, de vioolmuziek, het vuur ben; de lens is onvoldoende breed om te bestrijken wat ik ben, de scherpte is onvoldoende om detail te laten zien.
‘Elk van ons is een waar verhaal,’ zegt Bloes. ‘Maar geringd als een boom, niet in een rechte lijn. Wie heeft ook ooit gedacht dat het leven een rechte lijn zou kunnen zijn als de aarde rond is?’ De tweeling heeft zich in elkaar gestrengeld. Ik bedenk dat ik een extra trol in mijn zak heb en dus krijgt de andere jongen trol met het rode haar, en de trol met het groene haar kijkt zo blij als plastic toestaat.
En eigenlijk is dat bij ons net zo, bij de stof waar wij van zijn gemaakt, die zich oneindig maar niet snel ontwikkelt. Mijn fototoestel is digitaal maar ik niet. Ik ontwikkel me langzaam.
‘Almaar in een kringetje,’ zegt Bloes, ‘daar is niets verkeerds aan. Je moet meer dan één keer kijken om ergens wijs uit te kunnen worden.’
Klik en weg. Dat ben ik. Het gevangen ogenblik. Maar wat gebeurt er als…’
‘Waar heb je het over?’ zegt Bloes.
Dat gevangen ogenblik zich tot een heel leven opent.
Heel ver weg staat een vrouw in een bar omdat ze achter een man aanloopt die geen belangstelling voor haar heeft, maar op ditzelfde moment komt er een vrouw op haar af die heel veel belangstelling voor haar heeft. Dat moeten we niet hebben, Helen DryCleanOnly is 110% hetero en dit is een gevaarlijke situatie. De vrouw is heel aantrekkelijk, maar… de vrouw lacht, maar… de vrouw komt met twee glazen aan, maar…
En buiten op straat is een zielige ezel met een versleten strohoed op zoek naar Kerstmis. Hij vindt wat onkruid te eten en duwt het hek van een park open. Hij weet niet waarom het voorbij is. 
Waarom houdt ze niet meer van hem? Hij is nog dezelfde ezel. Het gaat regenen en dus schuilt hij onder de taxusbomen want ezels hebben geen waterdichte vacht.
En op Hinxted Hall regent het ook, en de oude vrouwen die schoonmaken en voor de catering zorgen luisteren naar de scheepvaartberichten.
Er is onweer op komst. Het gaat nog harder regenen. Storm.
Tyne, Dogger, Finisterre, en opeens ‘Cromarty! Daar is Bloes,’ zegt er één, en ‘ze komt wel terug,’ zegt een ander, en ‘als het nieuwtje er eenmaal af is,’ zegt de derde grinnikend. ‘Meisjes, zijn jullie weleens verliefd geweest?’
‘Ja, verliefdheid is ook zomaar weer over,’ zegt er één, en poetst de karaf.
‘Jawel, al eerder,’ zegt Bloes tegen mij, Jack Mercury, ‘jawel, maar niet zo, niet zoals nu, want nu is er muziek bij, en de ringen van een boom, en twee kinderen, en de herfst, en ergens in mijn binnenste zal het ditmaal eeuwig duren en als je me over twintig jaar opensnijdt, zul je deze keer als een cirkel in me zien.’
De muziek houdt op. Haar geliefde gaat met haar fiedelvingers langs de zachte schotel van haar gezicht. Ze is melkachtig als de meid met de kan bij Vermeer. Ze is onschuldig en doortrapt, ze is vruchtbaar en onontgonnen. Ze is het verhaal dat ze weet te vertellen.
‘Wie zou hier ook maar iets van geloven?’ vraagt ze zich af, en kust de strakbesnaarde begeerte van haar geliefde. ‘Maar ze zullen ons missen als het voorbij is.’
Liefde. Verlies. Maat. Waarom? 
</div>

Gerelateerd