14-06-2008
Door Ali Smith
Vertaling: Rien Verhoef

Puur toeval bestaat natuurlijk niet, zegt Bea. Ze tikt tegen het glas in haar hand. Het glas klinkt helder, alsof dat iets zegt. Maar het zegt niets. Een oude vrouw tikt met haar nagel tegen een champagneglas, dat is alles. Een tamelijk goed glas; de bruiloftsglazen van Wedding Fayrers zijn van goede kwaliteit, zo houdt de baas ons wekelijks voor. Als we er een breken, wordt dat op ons verhaald. Niets gebeurt natuurlijk zomaar, zegt Bea. In feite.

Ze zegt vandaag van die dingen omdat de Meiden toen ik hier aankwam hebben beslist dat ik droevig keek. Meiden, Bloes kijkt vandaag een beetje sip, riep de oude mevrouw Coleman uit de Grote Zaal naar de Keukens, met een erg harde stem voor iemand die al zo oud is. Ze noemen mij allemaal Bloes, of Bloesem. Ik heb geen idee waarom. Ik heet Angela. Ik mankeer echt niks, mevrouw Coleman, zei ik. Dankuwel. Toen kwam Bea aanlopen en die legde in een vriendschappelijke wurggreep haar grote arm om...