23-08-2008
Door Jackie Kay
Vertaling Rien Verhoef

Hinxted Hall maakt een afgedankte indruk; het heeft de treurige, verloren sfeer van de morning after; zelfs de stenen lijken wel ontredderd en somber, de torentjes achterdochtig, de ramen met hun dichte luiken even zovele gesloten, geheimzinnige monden. Het dak wankelt boven op het huis als een aangeschoten danser die alles maar net bij elkaar houdt, met zijn armen uitgestrekt.

Vanuit de wilde nacht in het bos liep ik op de Hall toe. Op zeker moment had de verstoorde bruiloft zich daarheen verplaatst en was iedereen verwoed op zoek gegaan naar liefde of seks of beide.

Ik werd in een ongemakkelijke houding wakker en mijn hele lijf deed pijn. Mijn hoofd bonkte, maar nog erger dan de schroeven die recht mijn slapen binnendrongen, de ruwe golfslag in mijn maag – alsof zich een zee verhief die uit mijn mond wilde spuiten – nog erger dan mijn klam bezwete handen en hoofd, de zure lucht en smaak in mijn mond, was het geheugenverlies. Zo...