Het was een van die dagen dat Soeharto, oud-president van Indo­nesië, maar niet wilde sterven. Vorige week ook al niet, ik herinner me dat een jaar geleden de necrologieën al klaar lagen. Soeharto is een logistieke ramp.

Zaterdag is mijn nieuwsdag, ik schakel dan om van de bezonken weekbladcolumnist die de voorbije feiten probeert te duiden, naar zo’n echte journalist die het nieuws op de hielen zit. Per uur. Want des avonds moet Met het oog op morgen gepresenteerd, en daar doen we niet aan oud nieuws, maar aan kakelverse feiten. Als het even kan. Nu is zaterdag ook vaak de dag waarop het snelle, doordeweekse ritme wordt verlaten, en de gebeurtenissen zich in slowmotion afspelen, in aanloop naar de zondag, de journalistieke geeuw van de week.

Ik arriveer op de redactie in Hilversum, de enorme kantoortuin is zo goed als verlaten op wat plukjes mensen na die uit telexen nieuws proberen te peuren.

Soeharto? Nog steeds niet dood. Toch maar een plan B want, zegt redactrice E.,...