Pop

Een paar concerten als voorprogramma waren genoeg om zijn naam in Nederland te vestigen. Niet veel later was Patrick Watson de man over wie iedereen het had op Lowlands. Daar deed hij in een grote tent wat hij ook in zalen had gedaan. Slechts begeleid door een akoestische gitaar vouwde hij zijn twee handen om zijn mond. Die vormden de enige versterking. ‘Just me, the fish and the sea’, zong hij vervolgens en hij kreeg er de tent stil mee.

Dat was zomer 2007. De laatste keer dat hij in Amsterdam optrad, had hij net gehoord dat zijn vriendin zwanger was. Eerlijk gezegd was hij nogal beduusd van dat nieuws. Toen hij terugkeerde, om promotiewerk te doen, had hij een kind. En een cd, Wooden Arms, de opvolger van Close To Paradise waarmee hij in thuisland Canada de belangrijke Polaris Music Prize had gewonnen. Daarop staat, zegt hij, ‘science fiction folk, action packed, full of adventure’. Hij noemt zijn verzameling nieuwe nummers ‘een achtbaansrit’. Dat is geen wonder.

Toch is de...