Sport
Arsenal-coach Arsène Wenger (61) is een van de boeiendste figuren in het voetbal. Hij is charmant, intelligent en koppig. Ook is de Fransman &#8211; uitzonderlijk in het profvoetbal &#8211; een idealist. En steeds vaker een verliezer.
Zondag verloor Arsenal opnieuw. De club staat nu vijfde in de Engelse competitie, op achttien punten achterstand van koploper Manchester City. Dat is absurd voor een club met zo veel financiële mogelijkheden. Kort gezegd luidt het ideaal van Wenger: voetballen zoals Borussia Mönchengladbach, Ajax en het Nederlands elftal in de jaren zeventig. Aanvallen wil hij, tegenstanders overrompelen op basis van techniek en spelintelligentie. Daarom veranderde hij Arsenal vanaf 1996 in een opwindend instituut, een baken van kosmopilitisme en beschaving. Arsenal werd steeds minder boring en steeds meer een club waarvan liefhebbers over de hele wereld fan werden. Er traden almaar minder Engelsen aan in het rode Arsenal-shirt. De supporters in Noord-Londen vonden dat niet erg, omdat hun helden eindelijk frivool speelden en prijzen wonnen. Het in Engeland vaak aanbeden totaalvoetbal van de Nederlanders in hun eigen stadion: wie had dat gedacht?
Punt is alleen: naarmate de jaren verstreken leek Arsenal niet zozeer het total football na te streven, alswel een cliché daarvan. Alsof het Nederlandse voetbal in de seventies alleen maar bestond uit de briljante passes van Cruijff en Van Hanegem, de dribbels van Rensenbrink en het kriskras door elkaar lopen van al die slimme alleskunners (totaalvoetballers).
Dat was natuurlijk niet zo. Het mooie van de West-Duitsers en Hollanders in dat gouden tijdperk werd gestut door houwdegens als Neeskens en Krol. Achter de elegante Beckenbauer harkte de lelijke Schwarzenbeck zich een ongeluk. Hard en soms gemeen voetballen leek het creatieve, het kwetsbare te faciliteren. (Zelfs het meesterlijk subtiele FC Barcelona van nu, waarschijnlijk het beste team aller tijden, vertrouwt op enkele stoere vechters.)Tot 2005 belichaamde Patrick Vieira het fundament waar Arsenal &#8211; hoeveel talent het ook herbergde &#8211; niet zonder kon. Mede dankzij de tackles van de middenvelder won Arsenal de beker en het landskampioenschap. Sinds zijn vertrek won Arsenal geen beker of schaal meer.
Wat deed Wenger? In plaats van een nieuwe Vieira te zoeken, ging hij nog meer spelers introduceren die iets van Cruijff en Rensenbrink hadden: leuke, jonge technici om van te smullen. Zondag manifesteerde het cliché dat Wenger uitsluitend nog voor ogen lijkt te hebben zich optimaal: achter de formidabele acties van zijn oogappel, spits Robin van Persie, was het een organisatorische janboel. Een wondergoal van Van Persie werd tenietgedaan door aanhoudend klunzig verdedigen. Manchester United won eenvoudig met 2-1. Ooit vroeg ik aan Rinus Michels waarom hij Oranje tijdens het WK 1974 zo aanvallend liet spelen. Zeker door de provisorische verdediging, suggereerde ik: fanatiek aanvallen om de kwetsbare defensie te ontlasten. Michels grinnikte. Hij vond het een domme suggestie. &#8216;Wie aanvallend wil spelen, moet allereerst goede verdedigers hebben,&#8217; zei hij.
Dat is het pijnlijke voor de idealist Wenger. Als zijn voorbeeld Michels nog zou leven, zou hij vermoedelijk grinniken om Arsenal.
Dit was de laatste column van Auke Kok in Vrij Nederland. Zijn columns verschijnen voortaan in ‘NUsport’

Auke Kok

Gerelateerd