Als 2012 ons ergens heeft verrast, dan was het door de grote dingen die toch níét gebeurden.

Ha, jaarwisseling, tijd van lijstjes en balansen, knievallen en ‘zie je wel’!

Columnisten horen uit te leggen waarom ze een jaar geleden dingen voorspelden die niet zijn uitgekomen, en waarom dingen wel gebeurden die ze niet hadden voorspeld. Ik vond een jaar geleden dat 2011 het jaar van de pleinen mocht worden genoemd. Op het Tahrirplein in Caïro ontwaakte de Arabische Lente dat jaar pas echt. Het leek de goede kant op te gaan, in de islamitische autocratieën was de stereotype binaire keuze tussen de duivel (reactionaire dictatuur) of Beëlzebub (islamradicalisme) ineens verlicht met een derde optie: een dappere derde weg van een fragiele, liberale oppositie die democratie opeist. De democratie bracht niet de derde weg, maar hielp de Moslimbroederschap in het zadel. Het Tahrirplein is nog steeds het toneel van tanks, het beste wat je ervan kan hopen is een soort vierde weg...