17-12-2008
Door Thijs Niemantsverdriet

Begin 2008 was ‘de staat’ nog een vies woord. Nee, de staat kon maar beter zo weinig mogelijk ambities hebben. Deregulering, privatisering, liberalisering – dat was de Hei­lige Drie-eenheid van de afgelopen twintig jaar. Maar toen kwam de kredietcrisis en de staat maakte een spectaculaire comeback. Toen de ene na de andere systeembank, verzekeringskolos of zakenbank dreigde om te vallen, bleek de overheid met zijn miljoenen belastingbetalers toch best een fijne achtervang.

Twin­tig jaar na de val van het communisme begonnen bestuurders er weer lustig op los te nationaliseren, crediteren en interveniëren. Wie had in januari kunnen voorspellen dat de Ne­der­land­se staat eigenaar zou worden van de tweede bank van het land, twee commissarissen zou hebben bij de grootste bank en verzekeraar en minstens een dozijn andere banken overeind zou houden met noodkredieten? Inmiddels halen we onze schouders erover op.

Ook op het...