De ochtenden van vrijdag 11 september, het gesprek van de dag volgens de redactie. Vandaag: van de vluchtelingen, via de rente, de bombardementen en de medicijnen naar een nieuwe mensensoort – er komt steeds weer iets bij.

We zitten met uitbreidingsproblemen. De hele tijd komt er iets bij. En we zitten al zo vol. Tenminste, zo voelt het. We praten erover in metaforen die onheil voorspellen: de vluchtelingen-stroom, volgens sommigen zelf: vloedgolf – alsof we erin gaan verdrinken. De mission creep – alsof de volgende oorlog eraan komt gekropen. De uitgaven die we moeten indammen. Al die toenemende zorgen. Wat moeten we ermee, wat doen we eraan? Ons in huis opsluiten met de luiken dicht, of de deuren juist wijd openzetten en de nieuwe wereld verwelkomen?

Het is de globalisering, stupid. De kranten staan er vandaag weer vol mee. De haveloze vluchtelingen die dwars door Europa trekken, de landen die ze niet willen hebben, de Europeanen die ze wel willen helpen: het ene nieuwtje volgt...