Het langverwachte video-optreden van de Oekraïense president Volodimir Zelenski in de Tweede Kamer van de week werd afgesloten met een daverende staande ovatie, zoals te verwachten viel. Zo ging het steeds tijdens de digitale zegetocht van de voormalige acteur langs de Europese parlementen die eerder aan de beurt kwamen.

Maar tijdens het applaus bekroop me ook een ongemakkelijk gevoel. Tegen de achtergrond van de aanhoudende Russische bombardementen op woonwijken en kinderziekenhuizen in Oekraïne is het best te begrijpen dat Zelenski ook hier te lande als oorlogsheld word toegejuicht, maar in zulke situaties ligt altijd vals sentiment op de loer: voor je het weet slaat solidariteit met de getroffenen om in gedweep met de eigen voortreffelijkheid.

Het begon ermee toen De Volkskrant begin maart opeens besloot de Oekraïense benaming van steden te hanteren in plaats van de Russische. Kiev werd Kyiv, Charkov werd Charkiv, ‘omdat ieder land dat na een periode van onderdrukking voor...