Na de val van het kabinet greep in dit land van smalle marges een groot sentiment om zich heen: zou er dan toch, met de komst van Pieter Omtzigt, Caroline van der Plas en Frans Timmermans, eindelijk ruimte komen voor nieuwe politiek? Zou er dan eindelijk een werkelijke ideeënstrijd losbranden over de toekomst van Nederland, na dertien jaar liefdeloze gelegenheidscoalities onder leiding van de meesterlijke ritselaar Mark Rutte?

In het kielzog van Pieter Omtzigt beloofde de ene na de andere politieke partij te zullen werken aan een nieuwe bestuurscultuur, aan bestaanszekerheid, aan visie op de toekomst, aan echte aandacht voor de zorgen van de verdoolde burger. Zelfs Dilan Yesilgöz, die als erfgenaam van genoemde Mark Rutte niet achteruit wil kijken, staat plots ‘aan jouw kant’. En met Omtzigt verklaarden de partijen in koor dat de verkiezingscampagne niet zou moeten gaan om de poppetjes en het eeuwige Haagse gezelschapsspel wie-met-wie, maar over de ‘inhoud’.

Maar nu de...