Op de vraag van zijn vriend Leonard de Vos hoe het met zijn schrijversactiviteiten gaat, antwoordt de twintigjarige Frans Kellendonk in 1971: ‘Ik schrijf erg veel, heb nog meer ideeën, maar ben voorlopig nog lang niet tevreden over wat ik maak. Het heeft voor mij geen zin nu werk af te leveren dat slechter is dan dat van Dostojevski, Shakespeare of Thomas Mann. Daarom schrijf ik stug door totdat ik het helemaal “heb”.’ Een sterk antwoord. De solide ironie ervan bevestigt de vastberadenheid om niet te verzaken aan de literaire standaard.