Kon je naar aanleiding van Zwemmen in de oceaan (2017) nog denken dat Miriam Rasch zich wel thuis voelde in de digitale wereld, met Frictie is dat niet mogelijk, getuige alleen al de titel. Die duidt er op dat er frictie is ontstaan tussen Rasch en de digitalisering, en helemaal met het dataïsme dat daaruit is voortgekomen.

De reden: men is gaan geloven dat alles wat bestaat te vertalen is naar digitale data en dat de wereld daarmee de goede kant op te duwen is. En dat getallen de wijsheid in pacht zouden hebben.

Dat het de goede kant op gaat denkt Rasch niet langer omdat zij in het proces van dataficatie verloren gaat en niemand zich daarom lijkt te bekommeren. Ze verandert in dat proces in getallen. Alles wat ze doet en onderneemt met de apps op haar alleskunnende iPhone of computer wordt geregistreerd en geteld door zogenaamde ‘trackers’: als kleine stofzuigertjes vreten ze alle data op die ze tegenkomen.

Met die gegevens gaan Google, Facebook, etcetera aan de haal door...