Of het nu een theater, een museum of een concertzaal is, voor kunstinstellingen is geen moeite te veel om elk publiek binnen te halen. Als ze de kunst maar kunnen laten zien, aan iedereen. Maar Mounir Samuel schrijft in Waarden voor een nieuwe taal, de handleiding voor een gezuiverde ‘veilige, inclusieve en toegankelijke taal voor de kunst- en cultuursector’, dat ‘veel kunst- en cultuurinstellingen nog steeds als elitaire bolwerken worden gezien’.

Dat elitaire van die kunstinstellingen, die door Samuel met enige demagogie niet bij naam worden genoemd, zou te maken hebben met het taalgebruik dat ze bezigen, zoals vakjargon, afkortingen en anglicismen. Die instellingen zouden ook weinig ‘interactie hebben met bepaalde delen van de samenleving. Zo zorgt de inkomenskloof voor drempels’. Hier krijgen die instellingen even een veeg uit de pan, alsof zíj er schuldig aan zijn dat mensen die minder te besteden hebben niet naar de schouwburg gaan. Ze zouden ook ‘bepaalde...