‘Poëzie’ schrijft Anneke Brassinga in Crudités, ‘is meestal hinderlijk, want wezenloos, pretentieus, of braaf beantwoordend aan eigen of andermans denkbeeld over wat poëzie zij.’ Zo’n afkeer van slechte poëzie (daar komt het op neer) ruimt aardig op. Brassinga moet niets van sentimentaliteit hebben, voelt weinig voor gedichten met een boodschap, verdraagt alleen in uitzonderlijke gevallen liefdespoëzie en is geen liefhebber van ‘poëzie als een vorm van allerindividueelste expressie van de overbekendste emoties’. Maar er zijn uitzonderingen.