De dood van de Schotse filosoof David Hume (1711-1776) zat logistiek goed in elkaar. Toen hij eenmaal wist dat de ziekte van zijn darmen niet meer te genezen was besloot hij kalm maar gretig naar zijn dood toe te werken. Omdat het nog wel wat weekjes zou duren was er alle ruimte om zijn vrienden James Boswell, Samuel Johnson en Adam Smith te ontvangen. Boswell wilde dat zelf ook graag. Hij wilde wel eens zien of Hume nog steeds de stijfkoppige atheïst was nu zijn dood op de drempel stond. Hij zou wel bang zijn, dacht Johnson. Daar wilde Hume niets over horen, hij keek, zei hij tegen Adam Smith, uit naar een spoedig verscheiden.

Om zijn stemming te verhogen herlas hij de Dodengesprekken van Lucianus. Daarin proberen stervenden met allerlei smoesjes onder de laatste reis over de Styx uit te komen. Maar Charon hield zijn poot stijf en dirigeerde de onwilligen zijn boot in. Hume zou dat uitstel, heel praktisch, alleen maar willen als hij nog de tijd kreeg om zelf de drukproeven van...