De Vlaamse romanschrijver en essayist Stefan Hertmans doorliep een interessant aantal emoties tijdens het schrijven van zijn boek Verschuivingen, een lang essay over onze eigen tijd. Alleen al dat hij over onze eigen tijd wil schrijven is een daad van overmoed want Otto Klemperer, de door Hertmans bewonderde en geciteerde Duitse schrijver van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog geschreven lucide dagboeken, heeft hem gewaarschuwd: ‘De tijdgenoot weet niets’, schreef hij. Daarvoor zit die tijdgenoot er te veel met zijn neus op.

Hertmans is een essayist, dus houdt hij zijn emoties en gevoelens niet achter. Die reiken van essayistische nieuwsgierigheid, stoïcijnse afstandelijkheid, van poëtisch engagement, van gestructureerde analyse, van empathische inleving, van ironische relativering tot een sterke behoefte aan redelijkheid op momenten dat anderen uit hun dak denken te moeten gaan.

Hier kan een essayist zijn eigen tijd wel mee te lijf, zou je denken, dit zijn de tools of...