Ik kan me volwassen worden niet voorstellen zonder Lana Del Rey. Het was Lana Del Rey die ‘Summertime Sadness’ zong toen ik mijn eerste liefdesverdriet had; ‘Ride’ stond op repeat toen ik voor het eerst met vriendinnen op roadtrip ging. Het was Lana Del Rey die me vanaf haar Instagramkanaal voordeed hoe ik eyeliner op moest doen en mijn haar half op moest steken. En Lana Del Rey die me via mijn iPhone-oortjes uitlegde dat jongens uiteindelijk nooit doen wat je wilt, maar dat meisjes die jongens toch altijd boven hun vriendinnen kiezen – because this is what makes us girls.
Afgelopen zomer, min of meer synchroon met het uitgaan van mijn relatie, verscheen Norman Fucking Rockwell! en verscheen Lana Del Rey weer op de horizon, in zwartwit gefilmd, met de single ‘hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but i have it.’
I’ve been tearing around in my fucking nightgown
24/7 Sylvia Plath
Don’t ask if I’m happy, you know that I’m not
But at best, I can say...
