Je verwacht bijna dat Michel Houellebecq je in een nieuwe roman weer een wereld voor zal spiegelen waar de honden geen brood van lusten. Voor een deel is dat ook zo, aangezien de dingen voor de hoofdpersoon Paul Raison sinds enige tijd ‘een algemene wending’ hebben genomen die voor een ‘pseudoludieke, maar in werkelijkheid haast fascistische normatieve sfeer had gezorgd die het dagelijks leven gaandeweg tot in de kleinste uithoekjes had besmet’. Zulke geërgerde oprispingen op het niveau van de ondergang van de beschaving bepalen niet de sfeer van de roman. Ze worden ongemerkt weggedrukt door het aandacht opeisende familieleven waar Paul Raison mee te maken krijgt: zijn vader krijgt in het begin van de roman een herseninfarct.

Er is in Vernietigen niet één thematische kern van waaruit alles in deze bijna zeshonderd pagina’s moet worden gezien. Dus ook niet wat de titel suggereert: dat het over ‘vernietigen’ zal gaan. Als iets de boventoon voert, dan zijn het de...