Dit artikel is ook te beluisteren.

Je kon de klok er de afgelopen jaren op gelijk zetten: zodra Mark Rutte iets positiefs zei over het belang van de Europese samenwerking – wat hij steeds vaker deed – klonk het koor van speculanten: zie je wel, een open sollicitatie! Rutte is uit op een baantje in Brussel!

Niet alleen politieke tegenstanders op de rechter- en linkerflank doken er steeds weer bovenop (‘Eurofiele baantjesjager!’, ‘Het partijkartel!’), maar ook serieuze politieke analisten wisten het zeker: als Angela Merkel of Emmanuel Macron een beroep op Rutte zou doen om Donald Tusk of Jean-Claude Juncker op te volgen, zou hij geen nee zeggen.

Ondersteunende argumenten waren snel gevonden: Merkel zou Rutte met al zijn Europese ervaring nodig hebben om de wankelende Unie bij elkaar te houden, de houdbaarheidsdatum van Rutte als premier zou langzamerhand zijn verstreken, Klaas Dijkhoff zou zich al warm lopen als opvolger. Rutte zelf ontkende in alle toonaarden, maar dat...