Klaar met Nederland

Columns van de week

Teun van de Keuken en Amber Wiznitzer

De stemmen van Vrij Nederland

Poezenmatching
Als je alleen woont en ook nog alleen werkt, zoals ik, is een huisdier eigenlijk onontbeerlijk, want niets stemt zo moedeloos als de voordeur openduwen in de wetenschap dat zich daarachter geen enkel levend wezen bevindt dat klaarstaat om je te begroeten. Liefst met enig vertoon van ongeveinsde geestdrift, zodat er meteen een levendige wisselwerking op gang komt. Cavia’s zijn daar niet goed in, dus alleenstaanden hebben in feite de keus tussen een kat of een hond, en als je toevallig van nachtbraken en uitslapen houdt, vallen honden uiteraard ook af: die zijn veel te matineus voor mensen die in de loop van de avond pas goed op dreef komen. In dat geval ben je dus aangewezen op een poes, of beter: ‘poezen’, meervoud, want de meeste katten stellen het gezelschap van een soortgenoot zeer op prijs.
Dat werd me onlangs weer eens duidelijk, toen mijn oude abessijn was gestorven en de achterblijver, een in aanleg uiterst bescheiden heilige birmaan, in toenemende mate begon te jengelen om kattenbrokjes en aandacht. Met name dat laatste, want ik deed echt wat ik kon, maar er viel nauwelijks meer tegenop te aaien, zodat er niets anders op zat dan de rouwperiode drastisch te bekorten en op zoek te gaan naar een nieuwe.
Maar waar vind je die, en vooral: waar haal je de innerlijke overtuiging vandaan dat het een beetje zal klikken tussen die twee, waar moet je dan op letten?
Mijn vriendinnen wisten het wel, die vonden unaniem dat ik het aan mijn stand als dierenliefhebber verplicht was om nu eindelijk eens een ‘zielige kat’ uit het asiel te gaan verlossen, en alsjeblieft niet wéér zo’n nuffig beest uit een dure cattery aan te schaffen, maar ik zag daar geen heil in. Een virtuele rondgang langs het aanbod van de Nederlandse dierenasiels had me namelijk al gauw geleerd dat de doorsnee-asielkat op zijn minst van middelbare leeftijd is en er een problematisch verleden op na houdt. Dat levert dan een profielschets op als de volgende: ‘Lucas heeft het asiel via het zwerverspad gevonden. Waarschijnlijk is deze zwart-witte kater van zeven jaartjes jong al langere tijd zonder mensen geweest. Hij is namelijk heel erg bang. Het vertrouwen in de mens is (tijdelijk) even heel ver te zoeken. Wel denken we dat wanneer Lucas in een zo stressvrij mogelijke omgeving is, hij nog wel eens zou kunnen opbloeien tot een ontspannen kater, die aandacht van mensen niet eens zo heel erg vervelend vindt.’
Tja, had ik een ongelimiteerde tijd van leven en een grote woonboerderij op de koop toe, dan zou ik best een paar eenkennige zwerfkatten willen adopteren, met het niet denkbeeldige risico dat het van dat verhoopte ‘opbloeien’ nooit komt, maar in mijn flat zitten de poezen en ik nogal dicht op elkaars lip, dat vraagt om soepele omgangsvormen. En bovendien was de aspirant-nieuwkomer toch in de allereerste plaats bedoeld om mijn ándere kat van prettig gezelschap te voorzien!
Kousbroek
Laat ik dan nu maar gewoon opbiechten waar het ten slotte op uitgedraaid is: een beeldschoon cypers gestreept semiraspoesje, maine coon van moederszijde, vader onbekend. Gevonden via een advertentie op Marktplaats, à raison van 225 euro. Wat een koopje is, als je dat vergelijkt met de prijs van een maine-coon-kitten mét stamboom.
Rudy Kousbroek heeft in zijn bundel De aaibaarheidsfactor ooit de vraag gesteld: Wat kost een kat? Hij deed dat in een vergelijkend ‘warenonderzoek’ waarin alle hem persoonlijk bekende katten werden getest op ‘hun voornaamste karakteristieken, zoals miauwvolume, aanhaligheid, spinvermogen, vleesverbruik, melkconsumptie en soortgelijke eigenschappen, en tevens op afwerking, fabricagefouten en wat dies meer zij’.
Hij schreef: ‘Wij hebben ons in dit onderzoek beperkt tot het gangbare standaardmodel, dat in het gebruik zeer goed blijkt te voldoen, zoals mag worden afgeleid uit het feit dat het al sinds jaren (volgens de fabrikant al sinds eeuwen) zonder noemenswaardige modificaties in productie is gebleven. Er bestaan weliswaar ook zeer dure luxe-uitvoeringen, die evenwel op alle essentiële punten (miauw- en spinvermogen, aanhaligheid, IQ en dergelijke) niet beter, en soms zelfs minder goed voldoen. Deze tekst beperkt zich daarom uitsluitend tot het standaardmodel, in de prijsklassen “gratis” tot “geld toe”.’
Voor zover ik heb kunnen nagaan, baseerde Kousbroek dit oordeel op de enige twee raskatten die ooit bij hem over de vloer zijn gekomen – een uitzonderlijk slimme siamese kater, die deuren kon openen door op de klink te springen, en zijn zwakzinnige zusje, dat bij alles wat zich aan haar voordeed voor een ondoorgrondelijk raadsel stond – zodat zijn steekproef zich waarschijnlijk heeft beperkt tot deze twee. Met de uitkomst dat het in dit geval fiftyfifty bleek te zijn, in elk geval qua intelligentie, wat hem tot de gevolgtrekking zal hebben gebracht dat het dus ook bij raskatten altijd een open vraag blijft wat je ervan kunt verwachten.
Meewandelen
Heel jammer, want ik had deze kattenkenner par excellence graag eens gehoord over mijn bevinding dat kattenrassen niet alleen uiterlijk van elkaar verschillen, wat hij terecht afdeed als een ‘onbenullig’ en weinig ter zake doend gegeven, maar zich ook karakterologisch wel degelijk van elkaar onderscheiden. Katten van hetzelfde ras zijn uiteraard niet identiek, het blijven gelukkig wel individuen, maar ze vertonen in temperament en gedrag toch een soort familiegelijkenis, soms zelfs tot in de allerkleinste bijzonderheden: wonderlijke tics waarvan je aanvankelijk veronderstelt dat ze uniek zijn voor die ene poes, totdat je kennismaakt met een soortgenoot die er precies maar dan ook precies dezelfde eigenaardigheden en voorkeuren op na houdt.
Met al mijn abessijnen – en dan bedoel ik ook echt: met allemaal – heb ik bijvoorbeeld de ervaring opgedaan dat ze bereid en in staat waren om met me mee te wandelen, die vonden niets zo gezellig als samen een rondje maken door de buurt, om bij het café om de hoek even een pakje shag te gaan halen of iets dergelijks. Als ik ergens naar binnen ging en het was druk op de stoep, maakten ze zichzelf meestal even onzichtbaar door weg te duiken onder een auto of in een portiek, maar zodra ik me weer vertoonde en ze riep, kwamen ze altijd meteen trouwhartig aandraven en liepen met een hoog geheven staart voor me uit naar huis. Week ik af van de gebruikelijke route, dan werd ik gecorrigeerd door een poes die even bleef dralen en vragend omhoogkeek, want van al te woeste experimenten waren ze niet gediend. Met het snelverkeer daarentegen hadden ze geen moeite, daar waren ze aan gewend. Zodra ik stokstijf op de stoeprand bleef staan en nadrukkelijk van links naar rechts keek – onder het uitspreken van de toverformule: pas op, er komt een auto aan! – bleven ze gehoorzaam wachten totdat ik het sein gaf dat alles veilig was en we over konden steken. Bij mijn buurtbewoners bleef dit gedrag uiteraard niet onopgemerkt, dus zo nu en dan werd ik aangesproken door een verraste buurvrouw die wilde weten hoe ik mijn katten dat in hemelsnaam had geleerd. Maar het antwoord was simpelweg dat ik ze op dat punt niets had hoeven leren – ik zou trouwens niet weten hoe dat moest – omdat ze het uit eigen beweging deden, puur en alleen voor hun eigen lol.
Ideale gezinskatten
Jarenlang heb ik dan ook gezworen bij abessijnen, dat vond ik verreweg de slimste, interessantste katten die een mens zich kan wensen als huisgenoot, en dat vind ik eigenlijk nog, maar abessijnen hebben twee in het oog lopende nadelen: ten eerste moet je er het juiste huis voor hebben, liefst op de begane grond, met een tuin, of toch tenminste met een rustige stoep voor de deur, want het zijn geen katten om de hele dag binnen te zitten, daar worden ze knap ongedurig van, en ten tweede doe je er eventuele medebewoners en de overige katten geen bijzonder groot genoegen mee, want daar maalt een abessijn niet om. Ze zijn exclusief gericht op één persoon, met diegene gaat de zon op en onder, en verder hebben ze niemand nodig.
Vandaar dat mijn keuze ditmaal niet op een abessijn viel, al was de verleiding groot, maar op een maine-coon-mix, want over dat ras wisten alle sites op Google me te vertellen dat het ‘ideale gezinskatten’ zijn: intelligent, speels, affectief, opvallend goed gehumeurd, en bij uitstek geschikt voor een tolerante, harmonieuze omgang met kleine kinderen, honden en andere katten.
En ja hoor, waarachtig, dat klopt zo nauwkeurig alsof mijn nieuwe poes zelf ook even op de website heeft gekeken om te zien wat er van haar verwacht wordt. Ze (het is een meisje, dat heel soms naar de naam Sooki luistert) is inderdaad de levenslust en de zonnigheid zelve, geen moment geïntimideerd door een stel rumoerige kleinkinderen of door de brommerige buien van mijn stikjaloerse kater, en ze is dol op apporteren en uitbundig spetteren met water – precies zoals de site van de maine-coon&#8211;raskattenclub mij al had voorgespiegeld.
Het gekke is dat iedereen het heel normaal vindt dat rashonden een karakter hebben dat eigen is aan hun soort. Ik vermoed dat je niet gauw iemand zult horen beweren dat het niet uitmaakt of je een dwergteckeltje neemt of een dobermannpincher. Maar als het over katten gaat en je wilt er eentje ‘op maat’ – in het bezit van een reeks (min of meer) voorspelbare eigenschappen, waardoor je bij benadering kunt beoordelen of die specifieke poes bij jou en je huidige leefomstandigheden past – krijg je te horen dat je een harteloze ‘kattensnob’ bent, iemand die zijn poes uitkiest zoals een man met een midlifecrisis een Porsche koopt: bij wijze van patserig en lichtelijk ridicuul statussymbool.
Een kat is een kat is een kat, ze zijn allemaal hetzelfde, is kennelijk wat de meeste mensen denken, even aangenomen dat ze daar ooit een gedachte aan wijden, en van mij mogen ze. Graag zelfs, want dat is goed voor al die arme schuwe probleempoezen in het asiel, die een beter lot verdienen. Maar een kat is een levensgezel – een ‘reisgenoot’ zoals Kousbroek zou zeggen; daar moet je het minstens vijftien jaar mee doen, als alles goed gaat. En dan mag je toch wel een beetje selectief zijn voordat je er een in je armen sluit?

Emma Brunt

Pleidooi voor de voorspelbare kat

<div class="lead">Op internet heeft de jonge &#8216;weelderige&#8217; vrouw zich inmiddels vrijgevochten van het anorectische schoonheidsideaal. Maar wat nu als je ook nog oud bent?</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Zes jaar geleden zag ik opeens dat er een kledingwinkel bijgekomen was op de Amsterdamse Ceintuurbaan, bij mij om de hoek, en uit nieuwsgierigheid liep ik er even binnen. 
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ulla Popken was de feeërieke naam die in paarse neonletters op de gevel stond, maar dat zei me niets. Pas toen ik wat bloesjes en T-shirts uit het rek had gepakt en ermee in een paskamer verdween, kwam ik erachter waar ik me bevond: in het-grote-maten-paradijs. Alles paste, of beter nog, het slobberde om me heen, zodat ik de verkoopster van dienst moest vragen of ze het kledingstuk ook nog een maat kleiner had. Wat een feest, dat was me in jaren niet meer overkomen. 
Van pure opluchting kocht ik drie identieke zwarte T-shirts, die nu eens niet vlak boven mijn navel ophielden maar lekker lang over mijn heupen vielen. Ik had namelijk het gevoel dat ik daar beter een ruime voorraad van aan kon leggen, met het oog op de schaarste waaraan ik gewend was geraakt. In alle andere winkels heerste de Lolita-terreur van het blote middenrif indertijd oppermachtig, en zulke summiere kinderkleertjes kon ik me niet meer permitteren. Jammer genoeg natuurlijk, maar een mens – zeker als die mens een oudere vrouw is – moet over een enige zelfkennis beschikken en er niet bij willen lopen als een hippe, graatmagere brugklasser.
Mentale knieval
Van de week sprak ik een vriendin, veel jonger dan ik maar inmiddels ook de vijftig gepasseerd, die met een vastenkuur was begonnen omdat ze zich stoort aan een hardnekkig zwembandje om haar middel. Dat vindt ze geen gezicht, vooral in de zomer, als de buitentemperatuur om dunne katoenen jurkjes vraagt. Ik begrijp haar frustratie en steun haar streven, maar veel vertrouwen in de goede afloop heb ik niet, want ik weet uit ervaring dat de taille van een vrouw weleens zoek kan raken na de menopauze. Dat is een hormonaal verschijnsel, zeg maar gerust een oerwet, en daar schijn je niet aan te kunnen tornen, ook al ontbijt je nog zo sober met een halve grapefruit en een geroosterde volkoren boterham zonder iets erop. Op zeker moment verandert er iets aan het tempo van je stofwisseling en de vetverdeling ter hoogte van middel, billen en bovenbenen – dat is onvermijdelijk en daar heeft de medische stand tot op heden nog niets anders op gevonden dan het liposuctie-zuigmondje van de plastisch chirurg.
Het alternatief is: alle dagen trouw naar de sportschool of, als je daar te lui voor bent, een mentale knieval maken voor het tamelijk brave assortiment van Ulla Popken. Van origine is dat een Duits merk, heb ik me door een verkoopster laten vertellen, en aanvankelijk waren de kleren dan ook een beetje stijfjes, maar tegenwoordig mikken ze ook op het jongere segment van de markt en noemen die nieuwe lijn Modern Fit. Modieuzer, vlotter en kleuriger.
</div>
<figure id="post-35663 media-35663" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/07/a85f3cfd-14fc-4062-8d1a-db30822cd729_XL21.jpg" alt="Illustratie: Piet Paris" /><figcaption>Illustratie: Piet Paris</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
Wat dat inhoudt is duidelijk te zien op het omslag van de laatste brochure die mijn Popken-filiaal me toestuurde. ‘Uw magische modezomer’ is het zonnige opschrift en de ‘zomerse trendkleuren’ zijn groen, blauw en felrood. Tja. Het fotomodel dat de artdirector heeft gekozen om die frisse aanpak in beeld te brengen kan het hebben, dat is waar. Tegen een achtergrond van zand, zee en branding staart deze twintigjarige dromerig in de verte, terwijl een gifgroene bloes terloops van een van haar roomblanke schouders is gegleden.
Overbloezen
Een uitgesproken tenger poppetje is het niet, dit meisje waar de Popken-clientèle zich aan dient te spiegelen, maar op haar proporties valt hoegenaamd niets aan te merken. En als je dan ook nog een schitterende bos korenblond haar hebt, zoals zij, dat door een licht briesje kunstig wordt verwaaid, kun je je uiteraard ook gerust op het strand vertonen in een grijze plastic zak. Zonder een beetje bedrog gaat het kennelijk niet in de mode-industrie.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Jonge meiden hebben gemakkelijk praten. Nog wel, in elk geval
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
De klanten maken het er trouwens zelf naar, blijkt al gauw als je op internet gaat zoeken naar een wat realistischer benadering, want ook daar hebben jonge meiden het hoogste woord. En die hebben gemakkelijk praten. Nog wel, in elk geval.
Op <a href="https://www.stylehasnosize.com/" class="normal" title="https://www.stylehasnosize.com/">www.stylehasnosize.com</a> vond ik een keur aan artikelen waar­in fervente modebloggers uit binnen-en buitenland aan het woord komen. ‘Weelderige vrouwen’ zijn het naar eigen zeggen, die in hun jeugdige overmoed letterlijk overbloezen van het zelfvertrouwen. Ze zetten zichzelf op de foto in hotpants of mini-jurkjes met diepe decolletés en keren zich strijdlustig tegen de conventies van de modewereld en het irreële, hypergestileerde vrouwenlichaam dat daarin wordt gepropageerd. Want dat heeft ervoor gezorgd dat het hen als onzekere tieners heel lang aan een gezond gevoel van eigenwaarde heeft ontbroken.
Ze zijn dik, jazeker, al is ‘dik’ niet het woord dat ze zelf ooit in de mond zullen nemen, want ‘rondingen’ klinkt beter en vooral sexyer, en daar zijn ze gelukkig goed van voorzien. Die ‘curves’ willen ze dan ook tonen, in kleren die nu eens niet bedacht zijn door ontwerpers die er blind van uitgaan dat een dikke vrouw vooral veel te verbergen heeft.
Een boze styliste en grafisch ontwerpster die regelmatig van zich laat horen op deze site neemt het bijvoorbeeld op voor de ‘inbetweennies’, de volgens haar vergeten groep die qua maat ergens tussen de 42 en de 48 valt, en die nergens leuke kleren kan vinden, omdat ze te slank is voor de echt grote maten en te dik voor de reguliere markt. ‘En dat,’ schrijft ze boos, ‘terwijl 52 procent van de Nederlandse vrouwen maat 42 heeft! Waarom zijn die nog steeds aangewezen op tent-achtige tunieken, truien met teddyberen erop en oubollige glitterkleding? De mode voor de grotere maten loopt vijf jaar achter bij het toonaangevende deel de modewereld. Als ik in de PC Hooftstraat ga shoppen kom ik onverrichter zake altijd weer thuis met een nieuwe tas of een paar schoenen.’
Op de brandstapel dus met de ‘vierkante jeans-­­jasjes, de driekwart leggings, de tunieken-met-heksenpunten en de bolero-vestjes’, luidt de oproep die ze ten slotte richt tot de lezers van haar blog. Het moet maar eens uit zijn met de taboes op kledinggebied waardoor vrouwen met een stevig postuur zich al veel te lang hebben laten ringeloren.
Trots geëtaleerd vlees
Die mening wordt hartstochtelijk gedeeld door het merendeel van de lotgenoten die van deze site een spreekbuis maken. Horizon­tale strepen zouden streng verboden zijn, evenals drukke motiefjes, nauwsluitende lycra, strakke spijkerbroeken en felle kleuren, maar wie bepaalt dat eigenlijk? En met welk recht?
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Sommige bilpartijen kunnen misschien toch beter onder een zwarte legging schuilgaan
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Een sympathiek betoog, daar niet van, al kunnen lang niet alle foto’s die zulke bloggers er als illustratie bijvoegen mij bekoren. Sommige bilpartijen en vetrollen kunnen toch maar beter schuilgaan onder een zwarte legging met zo’n veel gesmade tuniek erboven, denk ik ietwat verschrikt bij het zien van al dat uitpuilende, trots geëtaleerde vlees. Maar ja, dat is precies het punt dat de blogschrijfsters willen maken: die schroom­­valligheid wordt mij ingegeven door een opvatting van esthetiek die de modewereld en de glamourfotografie ons nu al decennialang hebben opgedrongen, en dáár moeten we nu juist vanaf.
Geen boodschap aan mij
Ik vind het overigens wel tamelijk teleurstellend dat geen van deze geëmancipeerde voorvechtsters vooruit wenst te lopen op het moment dat ze niet alleen weelderig zullen zijn, maar ook oud, althans een stuk ouder dan nu, terwijl ze hun strijdkreten nog vol aplomb de wereld in slingeren, en dat een overmaat aan rimpelig vlees een heel ander chapiter is. Lang niet zo sexy, zal ik maar zeggen. Aan mij, als 65-plusser, hebben ze geen boodschap.
Wat ook een beetje tegenvalt is de vertaling die de meer verlichte ontwerpers van vrouwenkleding proberen te geven aan deze nieuwe ‘big is beautiful’-trend. Werp je bijvoorbeeld een blik op de collectie van de Neder­­landse ontwerpster Edith Dohmen, die eveneens te vinden is op voornoemde onuitputtelijke website, dan blijkt dat haar kleren – onderverdeeld in de veelbelovende categorieën Ladylike, Rebel en Simplicity – toch weer als twee druppels water lijken op de gehate tunieken, blousons en alles verhullende, oersaaie vesten en jasjes.
Het frivole andere uiterste stemt overigens ook lang niet altijd vrolijk, zoals de aanblik van Sophie Morgan, winnares 2012 van de modellenwedstrijd van lingeriemerk Curvy Kate, mij leerde: een wulpse brunette die haar opzienbarende boezem in een poederblauwe beha met kinderlijke ruches had gewurmd. ‘Ik geloof dat ik de passie, het vertrouwen en de hersenen heb voor dit merk,’ laat ze in een begeleidend interview ernstig weten. ‘Ik hoop dat de mensen luisteren naar wat ik te zeggen heb door het lezen van de artikelen die ik schrijf en erkennen dat we de maatschappelijke behoefte aan meer gevarieerde lichaamstypen moeten presenteren aan vrouwen en jonge meisjes.’
Ach ja, daar heb je ze weer, die meisjes.
Voorlopig houd ik het dus maar gewoon op het vertrouwde aanbod van Ulla Popken, bij voorkeur uitgevoerd in zwart: a. omdat het zo lekker afkleedt, b. omdat het geschikt is voor alle leeftijden, c. omdat je in een zwart T-shirtje zowel naar de opera kunt als naar de bakker, en d. omdat al dat zwart bijzonder prettig combineert met zwart, zodat ik nooit lang over mijn kleren hoef na te denken.
Maar het allermooiste van mijn favoriete winkel is toch wel dat de tactvolle verkoopsters nooit zullen nalaten te zeggen: ‘Nee, die blouse hebben we helaas niet kleiner, want u begrijpt, die héle kleine maatjes zijn er altijd als eerste uit.’
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
De bladwijzer bij dit artikel, met daarin een documentaire over twee beste vriendinnen die meedoen aan een beauty contest voor &#8216;Plus size&#8217; vrouwen, vindt u <a href="https://www.vn.nl/Bladwijzers/Bladwijzer/Docu-Miss-Plus-Size-America.htm" class="normal" title="https://www.vn.nl/Bladwijzers/Bladwijzer/Docu-Miss-Plus-Size-America.htm">hier</a>. 
</div>

XL-vrouw op leeftijd

XL-vrouw op leeftijd
es jaar geleden zag ik opeens dat er een kledingwinkel bijgekomen was op de Amsterdamse Ceintuurbaan, bij mij om de hoek, en uit nieuwsgierigheid liep ik er even binnen. Ulla Popken was de feeërieke naam die in paarse neonletters op de gevel stond, maar dat zei me niets. Pas toen ik wat bloesjes en T-shirts uit het rek had gepakt en ermee in een paskamer verdween, kwam ik erachter waar ik me bevond: in het-grote-maten-paradijs. Alles paste, of beter nog, het slobberde om me heen, zodat ik de verkoopster van dienst moest vragen of ze het kledingstuk ook nog een maat kleiner had. Wat een feest, dat was me in jaren niet meer overkomen. Van pure opluchting kocht ik drie identieke zwarte T-shirts, die nu eens niet vlak boven mijn navel ophielden maar lekker lang over mijn heupen vielen. Ik had namelijk het gevoel dat ik daar beter een ruime voorraad van aan kon leggen, met het oog op de schaarste waaraan ik gewend was geraakt. In alle andere winkels heerste de Lolita-terreur van het blote middenrif indertijd oppermachtig, en zulke summiere kinderkleertjes kon ik me niet meer permitteren. Jammer genoeg natuurlijk, maar een mens – zeker als die mens een oudere vrouw is – moet over een enige zelfkennis beschikken en er niet bij willen lopen als een hippe, graatmagere brugklasser.
Mentale knieval
Van de week sprak ik een vriendin, veel jonger dan ik maar inmiddels ook de vijftig gepasseerd, die met een vastenkuur was begonnen omdat ze zich stoort aan een hardnekkig zwembandje om haar middel. Dat vindt ze geen gezicht, vooral in de zomer, als de buitentemperatuur om dunne katoenen jurkjes vraagt. Ik begrijp haar frustratie en steun haar streven, maar veel vertrouwen in de goede afloop heb ik niet, want ik weet uit ervaring dat de taille van een vrouw weleens zoek kan raken na de menopauze. Dat is een hormonaal verschijnsel, zeg maar gerust een oerwet, en daar schijn je niet aan te kunnen tornen, ook al ontbijt je nog zo sober met een halve grapefruit en een geroosterde volkoren boterham zonder iets erop. Op zeker moment verandert er iets aan het tempo van je stofwisseling en de vetverdeling ter hoogte van middel, billen en bovenbenen – dat is onvermijdelijk en daar heeft de medische stand tot op heden nog niets anders op gevonden dan het liposuctie-zuigmondje van de plastisch chirurg.
Het alternatief is: alle dagen trouw naar de sportschool of, als je daar te lui voor bent, een mentale knieval maken voor het tamelijk brave assortiment van Ulla Popken. Van origine is dat een Duits merk, heb ik me door een verkoopster laten vertellen, en aanvankelijk waren de kleren dan ook een beetje stijfjes, maar tegenwoordig mikken ze ook op het jongere segment van de markt en noemen die nieuwe lijn Modern Fit. Modieuzer, vlotter en kleuriger.
Wat dat inhoudt is duidelijk te zien op het omslag van de laatste brochure die mijn Popken-filiaal me toestuurde. ‘Uw magische modezomer’ is het zonnige opschrift en de ‘zomerse trendkleuren’ zijn groen, blauw en felrood. Tja. Het fotomodel dat de artdirector heeft gekozen om die frisse aanpak in beeld te brengen kan het hebben, dat is waar. Tegen een achtergrond van zand, zee en branding staart deze twintigjarige dromerig in de verte, terwijl een gifgroene bloes terloops van een van haar roomblanke schouders is gegleden.
Overbloezen
Een uitgesproken tenger poppetje is het niet, dit meisje waar de Popken-clientèle zich aan dient te spiegelen, maar op haar proporties valt hoegenaamd niets aan te merken. En als je dan ook nog een schitterende bos korenblond haar hebt, zoals zij, dat door een licht briesje kunstig wordt verwaaid, kun je je uiteraard ook gerust op het strand vertonen in een grijze plastic zak. Zonder een beetje bedrog gaat het kennelijk niet in de mode-industrie.
De klanten maken het er trouwens zelf naar, blijkt al gauw als je op internet gaat zoeken naar een wat realistischer benadering, want ook daar hebben jonge meiden het hoogste woord. En die hebben gemakkelijk praten. Nog wel, in elk geval.
Op www.stylehasnosize.com vond ik een keur aan artikelen waar­in fervente modebloggers uit binnen-en buitenland aan het woord komen. ‘Weelderige vrouwen’ zijn het naar eigen zeggen, die in hun jeugdige overmoed letterlijk overbloezen van het zelfvertrouwen. Ze zetten zichzelf op de foto in hotpants of mini-jurkjes met diepe decolletés en keren zich strijdlustig tegen de conventies van de modewereld en het irreële, hypergestileerde vrouwenlichaam dat daarin wordt gepropageerd. Want dat heeft ervoor gezorgd dat het hen als onzekere tieners heel lang aan een gezond gevoel van eigenwaarde heeft ontbroken.
Ze zijn dik, jazeker, al is ‘dik’ niet het woord dat ze zelf ooit in de mond zullen nemen, want ‘rondingen’ klinkt beter en vooral sexyer, en daar zijn ze gelukkig goed van voorzien. Die ‘curves’ willen ze dan ook tonen, in kleren die nu eens niet bedacht zijn door ontwerpers die er blind van uitgaan dat een dikke vrouw vooral veel te verbergen heeft.
Een boze styliste en grafisch ontwerpster die regelmatig van zich laat horen op deze site neemt het bijvoorbeeld op voor de ‘inbetweennies’, de volgens haar vergeten groep die qua maat ergens tussen de 42 en de 48 valt, en die nergens leuke kleren kan vinden, omdat ze te slank is voor de echt grote maten en te dik voor de reguliere markt. ‘En dat,’ schrijft ze boos, ‘terwijl 52 procent van de Nederlandse vrouwen maat 42 heeft! Waarom zijn die nog steeds aangewezen op tent-achtige tunieken, truien met teddyberen erop en oubollige glitterkleding? De mode voor de grotere maten loopt vijf jaar achter bij het toonaangevende deel de modewereld. Als ik in de PC Hooftstraat ga shoppen kom ik onverrichter zake altijd weer thuis met een nieuwe tas of een paar schoenen.’
Op de brandstapel dus met de ‘vierkante jeans-­­jasjes, de driekwart leggings, de tunieken-met-heksenpunten en de bolero-vestjes’, luidt de oproep die ze ten slotte richt tot de lezers van haar blog. Het moet maar eens uit zijn met de taboes op kledinggebied waardoor vrouwen met een stevig postuur zich al veel te lang hebben laten ringeloren.
Trots geëtaleerd vlees
Die mening wordt hartstochtelijk gedeeld door het merendeel van de lotgenoten die van deze site een spreekbuis maken. Horizon­tale strepen zouden streng verboden zijn, evenals drukke motiefjes, nauwsluitende lycra, strakke spijkerbroeken en felle kleuren, maar wie bepaalt dat eigenlijk? En met welk recht?
Een sympathiek betoog, daar niet van, al kunnen lang niet alle foto’s die zulke bloggers er als illustratie bijvoegen mij bekoren. Sommige bilpartijen en vetrollen kunnen toch maar beter schuilgaan onder een zwarte legging met zo’n veel gesmade tuniek erboven, denk ik ietwat verschrikt bij het zien van al dat uitpuilende, trots geëtaleerde vlees. Maar ja, dat is precies het punt dat de blogschrijfsters willen maken: die schroom­­valligheid wordt mij ingegeven door een opvatting van esthetiek die de modewereld en de glamourfotografie ons nu al decennialang hebben opgedrongen, en dáár moeten we nu juist vanaf.
Geen boodschap aan mij
Ik vind het overigens wel tamelijk teleurstellend dat geen van deze geëmancipeerde voorvechtsters vooruit wenst te lopen op het moment dat ze niet alleen weelderig zullen zijn, maar ook oud, althans een stuk ouder dan nu, terwijl ze hun strijdkreten nog vol aplomb de wereld in slingeren, en dat een overmaat aan rimpelig vlees een heel ander chapiter is. Lang niet zo sexy, zal ik maar zeggen. Aan mij, als 65-plusser, hebben ze geen boodschap.
Wat ook een beetje tegenvalt is de vertaling die de meer verlichte ontwerpers van vrouwenkleding proberen te geven aan deze nieuwe ‘big is beautiful’-trend. Werp je bijvoorbeeld een blik op de collectie van de Neder­­landse ontwerpster Edith Dohmen, die eveneens te vinden is op voornoemde onuitputtelijke website, dan blijkt dat haar kleren – onderverdeeld in de veelbelovende categorieën Ladylike, Rebel en Simplicity – toch weer als twee druppels water lijken op de gehate tunieken, blousons en alles verhullende, oersaaie vesten en jasjes.
Het frivole andere uiterste stemt overigens ook lang niet altijd vrolijk, zoals de aanblik van Sophie Morgan, winnares 2012 van de modellenwedstrijd van lingeriemerk Curvy Kate, mij leerde: een wulpse brunette die haar opzienbarende boezem in een poederblauwe beha met kinderlijke ruches had gewurmd. ‘Ik geloof dat ik de passie, het vertrouwen en de hersenen heb voor dit merk,’ laat ze in een begeleidend interview ernstig weten. ‘Ik hoop dat de mensen luisteren naar wat ik te zeggen heb door het lezen van de artikelen die ik schrijf en erkennen dat we de maatschappelijke behoefte aan meer gevarieerde lichaamstypen moeten presenteren aan vrouwen en jonge meisjes.’
Ach ja, daar heb je ze weer, die meisjes.
Voorlopig houd ik het dus maar gewoon op het vertrouwde aanbod van Ulla Popken, bij voorkeur uitgevoerd in zwart: a. omdat het zo lekker afkleedt, b. omdat het geschikt is voor alle leeftijden, c. omdat je in een zwart T-shirtje zowel naar de opera kunt als naar de bakker, en d. omdat al dat zwart bijzonder prettig combineert met zwart, zodat ik nooit lang over mijn kleren hoef na te denken.
Maar het allermooiste van mijn favoriete winkel is toch wel dat de tactvolle verkoopsters nooit zullen nalaten te zeggen: ‘Nee, die blouse hebben we helaas niet kleiner, want u begrijpt, die héle kleine maatjes zijn er altijd als eerste uit.’
Bladwijzer / Online bron
Documentaire; Miss Plus Size America
De gemiddelde maat van een vrouw in de VS is 14. Dat staat bekend als een plus size. Hoe is het mogelijk dat de gemiddelde maat wordt beschouwd als bovengemiddeld? In Amerika leren kinderen van jongs af aan van de Miss-verkiezingen dat graatmager het schoonheidsideaal is (Miss America 2011 had nog wat ruimte over in een maatje 0). ‘Nobody knows they’re not perfect until somebody tells them that they’re not,’ zegt Allison Kopach in de documentaire There She Is. Maar Allison (maat 22) laat het er niet bij zitten. Samen met haar vriendin Jenny Flores doet ze mee aan de 2011 American Beauties Plus Pageant en een jaar later wordt aan hen gevraagd hoe het hun eigenwaarde en ideeën over schoonheid heeft veranderd. En heeft een van de twee gewonnen? De film ging 17 juni in première tijdens de Full Figured Fashion Week in New York.
Ga naar vn.nl/plussize

Toch maar geen beha met ruches

Moderne ongemakken; Afl. 41: liever (niet) bellen
Aan sommige uitvindingen wordt net zo lang gesleuteld tot ze even onherkenbaar als onherstelbaar verbeterd zijn, zodat je je nog maar met moeite kunt herinneren waarvoor ze ooit bedoeld waren. Dat geldt bij uitstek voor de telefonie, een briljante aanwinst op het gebied van de communicatie uit het begin van de vorige eeuw, die voor zulke ultrakorte, efficiënte verbindingslijnen zorgde dat het versturen van een telegram of het schrijven van een brief op slag gedateerd leek, of op zijn minst een nostalgisch karakter begon te krijgen. Alsof een met de hand opgetekend levensbericht voortaan was voorbehouden aan clandestiene geliefden met een geheim postbusadres.
Die romantiek ging grotendeels verloren, maar daar stond veel gemak tegenover.
In 1876 voerde Alexander Graham Bell het eerste telefoongesprek met zijn collega Thomas Watson, en diep onder de indruk van de onbegrensde mogelijkheden die daardoor geopend werden, schreef hij in een brief (ja, dat dan nog wel) aan zijn vader: ‘De dag is gekomen dat telegraafpalen bij elk huis zullen staan net als er water en gas is in elk huis. Vrienden zullen met elkaar kunnen praten zonder het huis te hoeven verlaten.’
Pas in 1915 – nog niet eens honderd jaar geleden – werd er een begin gemaakt met het installeren van telefoontoestellen in particuliere huishoudens: niet meer dan 75.000 abonnees waren indertijd op het net aangesloten en ‘De naamlijst voor den telefoondienst’ paste nog in een overzichtelijk boekwerkje van 754 pagina’s dat het gehele land bestreek.
Blik in je mailbox
Sinds de introductie van het mobiele, elektronische telefoonverkeer in de jaren tachtig en negentig, ook nog maar een krappe dertig jaar geleden, zijn we razendsnel van dat ene vaste telefoontoestel in de gang – waar alle huisgenoten op aangewezen waren, wippend van de ene koude voet op de andere, terwijl iedereen mee kon luisteren – geëvolueerd naar de multipurpose smartphones van nu. Waarmee je niet alleen kunt bellen terwijl je in de trein van Utrecht naar Amsterdam zit om je vriendje te laten weten dat je zojuist Breukelen gepasseerd bent, maar waarmee je ook op de fiets nog overweg kunt, met een plugje in je oor en een microfoontje om je nek, zodat je te allen tijde vindbaar en bereikbaar bent. Ja, ook in het spitsuur, omringd door venijnig toeterende automobilisten. Waarbij je tot overmaat van de even schrokkerige als koelbloedige communicatiehonger geacht wordt te kunnen blijven sms’en en twitteren, niet verzuimt om je volgelingen op Facebook te laten delen in het belangwekkende moment dat het stoplicht eindelijk op groen springt, en ook nog kans ziet om een blik in je mailbox te werpen. Over de evidente nadelen van die hedendaagse dwang om continu bereikbaar en aanspreekbaar te zijn – permanent klaarwakker, ad rem en online, nooit verlegen om een kekke opinie – is al genoeg gezegd en geschreven, daar heb ik niets aan toe te voegen. So be it, dat is de tijdgeest. Maar over het ongeluk en het ongemak dat de mensen treft die achtergebleven zijn bij die ontwikkeling, en dat ook graag zo zouden willen houden, hoor je verrassend weinig.
Personal assistants
‘Kom op zeg, je hóéft er toch niet aan mee te doen,’ is de meest gehoorde tegenwerping, als een stel fossiele oudjes een ijle klacht durft te laten horen. Nou, vergeet het maar, we zullen wel moeten. Regelmatig krijg ik bijvoorbeeld het verwijt dat ik ergens niet ben komen opdagen. Ik ben me van geen kwaad bewust, maar blijk me toch te moeten verontschuldigen omdat me daaromtrent een e-mailtje was gestuurd. Wel twee dagen van tevoren.
‘Kijk jij nooit in je mailbox?’ wordt me dan beschuldigend toegevoegd.
Nou nee, liever niet eigenlijk, ik ga alleen achter mijn toetsenbord zitten als ik zelf iets moet schrijven, in opdracht, en als dat stuk af is ga ik lekker uitslapen, boodschappen doen, verse bloemen in een vaas zetten en gedachteloos de poes aaien. Dat kan ik dagenlang volhouden.
Ik heb niet alleen een probleem met de bedrukkende hoeveelheid e-mailberichten die binnenstroomt, terwijl ik daar soms eventjes niet zo alert op wens te zijn, maar ook met het uitgaande e-mail-verkeer. In de loop van mijn journalistieke leven heb ik me bijvoorbeeld een fabelachtige telefoontechniek eigen gemaakt, al zeg ik het zelf. Iedereen schijnt slechts zeven handdrukken verwijderd te zijn van alle andere mensen op aarde, maar de ervaren journalist weet dat het traject doorgaans nog veel korter is: met een paar goed gemikte en hardnekkige telefoontjes ben je binnen drie of vier stappen precies waar je wezen moet. Maar helaas, die vaardigheid is nagenoeg obsoleet geworden, want publieke persoonlijkheden verschuilen zich tegenwoordig achter een doornenhaag van personal assistants, secretaresses en pr-medewerkers, die eerst terdege informeren wat het doel is van je verzoek om hun chef te spreken te krijgen, en je vervolgens – nadat je al een minuut of tien de blaren op je tong hebt gepraat – doodleuk laten weten dat je het nog maar eventjes ‘op de mail moet zetten’.
Heel fijn, heel praktisch ook, vooral als je het je niet kunt permitteren om dagenlang op een antwoord te wachten. Bovendien: je kunt natuurlijk wel zo’n tijdrovend e-mailtje sturen, maar waar komt dat dan terecht? Bij diezelfde pr-medewerker, die – zoals je al hebt mogen ervaren – zelden op zijn plaats zit, omdat hij sowieso maar drie dagen per week aanwezig is en dan veelvuldig moet vergaderen of buiten de deur lunchen? Ligt jouw e-mailtje wellicht helemaal onderop zijn digitale stapel? Het blijft stil, dus je vreest het ergste. Maar je weet niet op welk moment je met goed fatsoen opnieuw de telefoon kunt pakken om de hele riedel nog eens af te draaien, want dat vinden zulke types ongemanierd.
Grensoverschrijdende onbeleefdheid
Zomaar iemand opbellen, zonder compassie te tonen voor het feit dat het schelle, indringende gerinkel inbreuk gaat maken op de gemoedsrust en de bezigheden van iemand anders, iemand die niet voor niets een smartphone heeft aangeschaft om de inkomende berichten geluidloos te kunnen filteren en ze gedwee aan te lijnen, totdat het de ontvanger schikt om erop te reageren, is tegenwoordig überhaupt not done geloof ik. Dat is een vorm van grensoverschrijdende onbeleefdheid geworden.
Wat dat betreft zijn we weer terug bij de tijden van mijn ouders. Zij hadden indertijd één telefoontoestel in huis, en dat grijze kantoormodel stond in een kaal, ongezellig zijkamertje van hun Haagse flat, waar je beslist niet voor je plezier ging zitten bellen. Dat was ook niet de bedoeling, want de conventies die het telefoonverkeer regelden waren even zakelijk als streng: je mocht het ding eigenlijk alleen gebruiken om een paar broodnodige afspraken te maken, bijvoorbeeld met de huisarts, en voor al het overige contact met de buitenwereld gold eveneens dat je de gesprekken zo kort en doelmatig mogelijk hield.
Pas toen ik op mezelf ging wonen begon het me te dagen dat het een kleine moeite was om op meerdere plekken in huis een telefooncontact te laten aanbrengen, met als voorlopig hoogtepunt een aansluiting naast mijn bed, zodat bellen ineens een verrassend intieme functie kreeg. Opeens kon er tot diep in de nacht met vriendinnen gekletst worden, zonder dat je eerst een agenda hoefde te trekken om moeizaam naar ‘een gaatje’ te zoeken voor een lunchafspraak die er toch nooit van kwam.
Dat scheelde enorm veel tijd en gedoe, want vanaf dat moment bleek ik mijn vriendschappen prima te kunnen onderhouden zonder dat ik er de deur voor uit hoefde, precies zoals de heren Bell en Watson van meet af aan voor ogen had gestaan. Mijn slaapkamer veranderde in een welkom verlengstuk van mijn keukentafel en mijn stamcafé, wat voorheen altijd de favoriete locaties waren voor een vertrouwelijk damesgesprek – zo’n gesprek dat zijn charme vooral ontleent aan vergaande indiscreties. Want aan beide zijden van de telefoonlijn was dan al gauw het geruststellende geluid te horen van ploppende wijnkurken, tinkelende ijsblokjes en het gestage knippen van aanstekers.
Wat mij betreft had de techniek daar halt mogen houden, want al die drukke e-mailtjes, tweets en sms’jes suggereren wel nabijheid, maar creëren in feite alleen maar afstand.
Gelukkig ken ik nog steeds een paar mensen – de laatste exemplaren van een uitstervend ras – die de ware kunst van het telefoneren koppig in ere houden. Een smartphone heb ik dan ook nog steeds niet. Er zijn grenzen aan mijn adaptatievermogen, en de kippendrift van al die quasisociale media met hun overkill aan apps en hun erbarmelijk slecht gespelde gekraai en gekakel, maakt het leven er volgens mij bepaald niet leuker op.
Het is misschien maar goed dat Bell en Watson niet meer mee hebben hoeven te maken wat er van hun schitterende uitvinding is geworden: dusdanig geperfectioneerd dat hij even grondig als voorgoed is verpest.

Aan de lijn gehouden

<div class="lead">Moderne ongemakken; Afl. 11: Grachtenbootjes</div>
<figure id="post-49971 media-49971" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2012/08/e6fe1623-f097-44fa-a6e7-99148796c47d_bootje_def1_preview1.jpg" alt="Illustratie: Gijs Kast" /><figcaption>Illustratie: Gijs Kast</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
Het wordt zo langzamerhand echt een beetje te druk op de smalle grachten, maar er is niemand die daar lering uit trekt.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Onlangs zag ik het voor mijn ogen gebeuren: de aanvaring waar alle Amsterdammers die zich in het weekend op het water wagen altijd voor vrezen.
Voor de nauwe doorgang van de brug over het water van de Binnenkant had zich een wanordelijke kluwen drijvend materieel verzameld die niet onderdeed voor de chaos van toeterende automobilisten op de kant, toen er opeens een rondvaartboot opdook die daar doorheen begon te ploegen als een maaimachine door een korenveld. De meeste bootjes konden nog net op tijd uitwijken, behalve één voormalig groentevletje, dat zich in volle vaart met de punt in de zijkant van de rondvaartboot boorde. Er werd gegild en gevloekt, en veertig Japanse toeristen verdrongen zich verbaasd achter de raampjes, alsof de reisleidster had gezegd: &#8216;En aan onze rechterzijde zien we nu zo&#8217;n typisch Amsterdams tafereel dat deze stad de welverdiende bijnaam &#8220;het Venetië van het Noorden&#8221; heeft bezorgd.&#8217;
Alleen de stuurman van het vletje bleef koelbloedig. Hij gooide de motor in z&#8217;n achteruit, wrikte met veel gekraak de boeg los, monsterde het gat dat gelukkig boven de waterlijn lag, en riep: &#8216;Geen paniek mensen; een reepje plakband erover en je ziet er niets meer van!&#8217; Tot vermaak van de toeschouwers uiteraard, die zich gretig op de kade hadden verzameld om maar niets te hoeven missen van de bonje die hier waarschijnlijk op zou volgen. Maar de kapitein van de rondvaartboot nam zijn verlies als een man en tufte door alsof er niets gebeurd was.
</div>
<figure id="post-49971 media-49971" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2012/08/e1d8f475-36b4-42d0-bb63-35897d7ded2c_bootje_def2_preview1.jpg" alt="Illustratie: Gijs Kast" /><figcaption>Illustratie: Gijs Kast</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
Schipper naast God
Het wordt zo langzamerhand echt een beetje te druk op de smalle grachten, maar er is niemand die daar lering uit trekt en besluit om zijn geliefde drijfsijsje nu maar eens van de hand te doen. Integendeel. Bijna al mijn vrienden hebben een bootje, of hebben er tot voor kort een gehad en beginnen in de lente alweer uit te kijken naar een aantrekkelijke occasion op internet. Voor niet te veel geld, want voor mensen die alles al hebben is een bootje net zoiets als een mountainbike: geen transportmiddel maar een aardigheidje voor &#8216;erbij&#8217;.
Alleen de omwonenden zijn er meestal niet zo erg van gecharmeerd, ze klagen al sinds jaar en dag over de geluidsoverlast die ze wordt aangedaan door al die stuntelende vrijbuiters met een krat pils in het vooronder.
Onlangs werd er een voorstel ingediend bij de gemeenteraad om ook het varende materieel in de stad te voorzien van een kenteken, zodat de eigenaars van al die roestende, heel of half gezonken grachtenbootjes voortaan kunnen worden aangesproken op de (erbarmelijke) staat waarin hun vaartuig zich bevindt, en zo nodig kunnen worden gesommeerd om de boel op te knappen of de wrakstukken eindelijk eens op te ruimen. Als dat voorstel wordt aangenomen, komt er dus een eind aan de ongebondenheid die nu juist de lokroep vormt van deelname aan het verkeer op het water. Dan krijgen de bureaucraten en regelgevers het voor het zeggen, is het bange vermoeden van al diegenen die zich nu juist eventjes schipper naast God willen wanen en graag hun eigen, hoogstpersoonlijke koers uitzetten.
Want dat is de droom: de belofte van een vrijer, zorgelozer bestaan.
Ik weet er alles van, ik ben er zelf ook eens voor bezweken.
Een nieuwe wereld
Niet lang nadat mijn huwelijk stuurloos op de klippen was gelopen, diende zich een man aan die niet alleen beschikte over een macho five-o&#8217;clock-shadow en een stokoude Saab met heupflesjes wodka in de leren pockets van het autoportier, maar die na ons eerste afspraakje ook nog aanbood om mij de volgende dag met zijn bootje van huis te komen ophalen voor een picknick aan de oever van de Nieuwe Meer. Vooral dat bootje deed het hem. Aanvankelijk leek het erop dat die hooggestemde verwachting niet misplaatst was geweest, want zodra ik me van de kade had laten zakken om me te installeren op het bankje voor de passagiers werd ik bevangen door een groot geluksgevoel. Het was zondagochtend, de lucht was blauw, de wind blies door mijn haar en er ging een nieuwe wereld voor me open.
Als je ze van onderaf zag, bleken de zeventiende-eeuwse huizen nog veel mooier te zijn dan op straatniveau, en de opvarenden van de bootjes die ons tegemoet kwamen, waren allemaal geneigd om te groeten en te zwaaien, evenals de mensen die over een brugleuning hingen en ons nakeken. Vol afgunst, stelde ik me voor, omdat ze zelf ook liever op het water hadden gezeten. Plotseling liet de stad zich van een heel andere kant zien, gemoedelijker en toegankelijker dan normaal, alsof ik was toegetreden tot een dorpsgemeenschapje waarin iedereen elkaar kende en welgezind was. Ik pakte een fles witte wijn uit de koelbox die aan mijn voeten stond en hief het glas met de kapitein van dit wrakke schuitje. Op slag verliefd, misschien nog meer op het bootje dan op de man zelf.
Het zegt iets over de magische aantrekkingskracht van het water dat ik dat ook geruime tijd blééf, ondanks het feit we die eerste dag al tot drie keer toe panne kregen vanwege plastic zakken die in de schroef verstrikt waren geraakt. Als dat gebeurde, brak de splitpen, om oververhitting van de motor te voorkomen, want daar is een splitpen voor. En dan stond mijn begeleider erop om het euvel geduldig te verhelpen met het minuscule Zwitserse zakmesje dat hij op zijn tiende verjaardag had gekregen, zodat ik pas in het stikdonker en tot op het bot verkleumd weer bij mijn huis werd afgezet.
Maar kwam ik daardoor bij zinnen?
Nee, kennelijk niet, want zodra die relatie was bekoeld, kocht ik zelf zo&#8217;n bootje, waar ik vervolgens het hele standaardrepertoire aan rampen mee beleefde die onervaren schippers nu eenmaal over zich afroepen.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Mijn bootje stond steevast vol troebel water, bierblikjes, heroïnespuiten en vette patatbakjes
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Rubberhandschoenen
Mijn afgeleefde Yamaha-buitenboordmotor hield er op de meest ongelegen momenten plotseling mee op, midden op het IJ bijvoorbeeld. En terwijl ik aan het stugge touw zat te rukken om hem weer aan de gang te krijgen, zag ik dat er van rechts een enorme vrachtvaarder kwam opstomen, die beslist niet op tijd zou kunnen remmen. Levensgevaarlijk! Maar het ergst waren de voorbereidingen die aan zo&#8217;n tochtje vooraf gingen. Bij ontstentenis van een dekzeil dat goed afsloot stond mijn bootje steevast vol troebel regenwater, om van de verkreukelde bierblikjes, vuile heroïnespuiten en vette patatbakjes die voorbijgangers erin hadden gegooid nog maar te zwijgen, zodat er minstens anderhalf uur &#8211; met beschermende rubberhandschoenen aan &#8211; gehoosd moest worden voordat ik al die rotzooi eruit geschept en gedweild had.
En goedlachse vrienden die maar al te graag mee wilden varen? Nou, dat kon ik ook wel vergeten, want als die één keer hadden meegeholpen om mijn loodzware, van smeerolie druipende buitenboordmotor &#8211; zo lang in de gang van mijn huis geparkeerd om diefstal te voorkomen &#8211; naar mijn bootje te slepen, lieten ze de invitaties die erop volgden meestal beleefd aan zich voorbijgaan.
In die periode zag ik vanuit mijn ramen wel eens een bootje voorbij komen dat de Catastrofe III heette, wat me te denken had moeten geven over het lot van de Catastrofe I en II, maar ik hield koppig vast aan de illusie dat ik het kunstje nog wel onder de knie zou krijgen. Totdat er tijdens een buitengewoon strenge winter een scheur ontstond in het polyester waar mijn bootje van gemaakt was, en ik het langzaam maar zeker onder de waterspiegel zag verdwijnen.
Diehards
Het is een overbekend scenario, zeg maar gerust: een cliché. Wat de vraag doet rijzen waarom mensen er dan toch steeds weer aan beginnen. Oscar Meulenkamp (54), voormalig scheepstimmerman, grijnst en zegt: &#8216;Ik heb zoveel bootjes gehad en opgeknapt in de loop van mijn leven dat ik het op een goed moment echt zat was. En hoe vaak ga je nou echt met je boot het water op: vier of vijf keer per seizoen misschien? Je kunt veel beter vrienden hebben met een boot, of er zo nu en dan eentje huren, dat is een stuk goedkoper en efficiënter.&#8217;
Hij is niet de enige die er zo over denkt, al zijn er ook altijd diehards die van hun omgang met het water een levensstijl hebben gemaakt en niet anders meer zouden kunnen. Zo&#8217;n natuurtalent is Eugène Reijmers (64), die van het ruim in zijn grote vrachtschip aan de Levantkade een goedlopende bed &#038; breakfast heeft gemaakt en er ook nog een kajuitjachtje en een reddingssloep op na houdt. &#8216;Het malheur waar al die nieuwbakken botenbezitters over klagen, komt voort uit het feit dat ze geen zorg dragen voor hun bezit,&#8217; oordeelt hij streng. &#8216;Wat je nu ziet in de grachten van Amsterdam is dat mensen hun boot gebruiken alsof ze aan het fietsen, brommeren en autorijden zijn op het water. Er is een compleet wagenpark ontstaan. Waar ik me het meest aan erger, zijn de poenige types die met veel kabaal over het water razen alsof ze een dikke BMW besturen. Zonder zich iets aan te trekken van anderen, terwijl ik juist zo kan genieten van de rust op het water.&#8217;
Zo is het, maar inmiddels weet ik wat je daarvoor over moet hebben. Verleden week vertelde een goede vriend dat hij een stalen bootje had gekocht, gevonden op internet. &#8216;Helemaal niet duur,&#8217; gnuifde hij, &#8216;er zitten alleen wat roestplekjes op, maar die heb je er in een weekendje afgeschuurd, zei de vorige eigenaar. Ga je een keer mee, als hij helemaal vaarklaar is?&#8217; &#8216;Ja leuk!&#8217; riep ik met goed gespeeld enthousiasme, in het geruste besef dat dát moment nog wel even op zich zal laten wachten.
</div>

Balen van de bootjes

Balen van de bootjes
Onlangs zag ik het voor mijn ogen gebeuren: de aanvaring waar alle Amsterdammers die zich in het weekend op het water wagen altijd voor vrezen.
Voor de nauwe doorgang van de brug over het water van de Binnenkant had zich een wanordelijke kluwen drijvend materieel verzameld die niet onderdeed voor de chaos van toeterende automobilisten op de kant, toen er opeens een rondvaartboot opdook die daar doorheen begon te ploegen als een maaimachine door een korenveld. De meeste bootjes konden nog net op tijd uitwijken, behalve één voormalig groentevletje, dat zich in volle vaart met de punt in de zijkant van de rondvaartboot boorde. Er werd gegild en gevloekt, en veertig Japanse toeristen verdrongen zich verbaasd achter de raampjes, alsof de reisleidster had gezegd: &#8216;En aan onze rechterzijde zien we nu zo&#8217;n typisch Amsterdams tafereel dat deze stad de welverdiende bijnaam &#8220;het Venetië van het Noorden&#8221; heeft bezorgd.&#8217;
Alleen de stuurman van het vletje bleef koelbloedig. Hij gooide de motor in z&#8217;n achteruit, wrikte met veel gekraak de boeg los, monsterde het gat dat gelukkig boven de waterlijn lag, en riep: &#8216;Geen paniek mensen; een reepje plakband erover en je ziet er niets meer van!&#8217; Tot vermaak van de toeschouwers uiteraard, die zich gretig op de kade hadden verzameld om maar niets te hoeven missen van de bonje die hier waarschijnlijk op zou volgen. Maar de kapitein van de rondvaartboot nam zijn verlies als een man en tufte door alsof er niets gebeurd was.
Schipper naast God
Het wordt zo langzamerhand echt een beetje te druk op de smalle grachten, maar er is niemand die daar lering uit trekt en besluit om zijn geliefde drijfsijsje nu maar eens van de hand te doen. Integendeel. Bijna al mijn vrienden hebben een bootje, of hebben er tot voor kort een gehad en beginnen in de lente alweer uit te kijken naar een aantrekkelijke occasion op internet. Voor niet te veel geld, want voor mensen die alles al hebben is een bootje net zoiets als een mountainbike: geen transportmiddel maar een aardigheidje voor &#8216;erbij&#8217;.
Alleen de omwonenden zijn er meestal niet zo erg van gecharmeerd, ze klagen al sinds jaar en dag over de geluidsoverlast die ze wordt aangedaan door al die stuntelende vrijbuiters met een krat pils in het vooronder.
Onlangs werd er een voorstel ingediend bij de gemeenteraad om ook het varende materieel in de stad te voorzien van een kenteken, zodat de eigenaars van al die roestende, heel of half gezonken grachtenbootjes voortaan kunnen worden aangesproken op de (erbarmelijke) staat waarin hun vaartuig zich bevindt, en zo nodig kunnen worden gesommeerd om de boel op te knappen of de wrakstukken eindelijk eens op te ruimen. Als dat voorstel wordt aangenomen, komt er dus een eind aan de ongebondenheid die nu juist de lokroep vormt van deelname aan het verkeer op het water. Dan krijgen de bureaucraten en regelgevers het voor het zeggen, is het bange vermoeden van al diegenen die zich nu juist eventjes schipper naast God willen wanen en graag hun eigen, hoogstpersoonlijke koers uitzetten.
Want dat is de droom: de belofte van een vrijer, zorgelozer bestaan.
Ik weet er alles van, ik ben er zelf ook eens voor bezweken.
Een nieuwe wereld
Niet lang nadat mijn huwelijk stuurloos op de klippen was gelopen, diende zich een man aan die niet alleen beschikte over een macho five-o&#8217;clock-shadow en een stokoude Saab met heupflesjes wodka in de leren pockets van het autoportier, maar die na ons eerste afspraakje ook nog aanbood om mij de volgende dag met zijn bootje van huis te komen ophalen voor een picknick aan de oever van de Nieuwe Meer. Vooral dat bootje deed het hem. Aanvankelijk leek het erop dat die hooggestemde verwachting niet misplaatst was geweest, want zodra ik me van de kade had laten zakken om me te installeren op het bankje voor de passagiers werd ik bevangen door een groot geluksgevoel. Het was zondagochtend, de lucht was blauw, de wind blies door mijn haar en er ging een nieuwe wereld voor me open.
Als je ze van onderaf zag, bleken de zeventiende-eeuwse huizen nog veel mooier te zijn dan op straatniveau, en de opvarenden van de bootjes die ons tegemoet kwamen, waren allemaal geneigd om te groeten en te zwaaien, evenals de mensen die over een brugleuning hingen en ons nakeken. Vol afgunst, stelde ik me voor, omdat ze zelf ook liever op het water hadden gezeten. Plotseling liet de stad zich van een heel andere kant zien, gemoedelijker en toegankelijker dan normaal, alsof ik was toegetreden tot een dorpsgemeenschapje waarin iedereen elkaar kende en welgezind was. Ik pakte een fles witte wijn uit de koelbox die aan mijn voeten stond en hief het glas met de kapitein van dit wrakke schuitje. Op slag verliefd, misschien nog meer op het bootje dan op de man zelf.
Het zegt iets over de magische aantrekkingskracht van het water dat ik dat ook geruime tijd blééf, ondanks het feit we die eerste dag al tot drie keer toe panne kregen vanwege plastic zakken die in de schroef verstrikt waren geraakt. Als dat gebeurde, brak de splitpen, om oververhitting van de motor te voorkomen, want daar is een splitpen voor. En dan stond mijn begeleider erop om het euvel geduldig te verhelpen met het minuscule Zwitserse zakmesje dat hij op zijn tiende verjaardag had gekregen, zodat ik pas in het stikdonker en tot op het bot verkleumd weer bij mijn huis werd afgezet.
Maar kwam ik daardoor bij zinnen?
Nee, kennelijk niet, want zodra die relatie was bekoeld, kocht ik zelf zo&#8217;n bootje, waar ik vervolgens het hele standaardrepertoire aan rampen mee beleefde die onervaren schippers nu eenmaal over zich afroepen.
Rubberhandschoenen
Mijn afgeleefde Yamaha-buitenboordmotor hield er op de meest ongelegen momenten plotseling mee op, midden op het IJ bijvoorbeeld. En terwijl ik aan het stugge touw zat te rukken om hem weer aan de gang te krijgen, zag ik dat er van rechts een enorme vrachtvaarder kwam opstomen, die beslist niet op tijd zou kunnen remmen. Levensgevaarlijk! Maar het ergst waren de voorbereidingen die aan zo&#8217;n tochtje vooraf gingen. Bij ontstentenis van een dekzeil dat goed afsloot stond mijn bootje steevast vol troebel regenwater, om van de verkreukelde bierblikjes, vuile heroïnespuiten en vette patatbakjes die voorbijgangers erin hadden gegooid nog maar te zwijgen, zodat er minstens anderhalf uur &#8211; met beschermende rubberhandschoenen aan &#8211; gehoosd moest worden voordat ik al die rotzooi eruit geschept en gedweild had.
En goedlachse vrienden die maar al te graag mee wilden varen? Nou, dat kon ik ook wel vergeten, want als die één keer hadden meegeholpen om mijn loodzware, van smeerolie druipende buitenboordmotor &#8211; zo lang in de gang van mijn huis geparkeerd om diefstal te voorkomen &#8211; naar mijn bootje te slepen, lieten ze de invitaties die erop volgden meestal beleefd aan zich voorbijgaan.
In die periode zag ik vanuit mijn ramen wel eens een bootje voorbij komen dat de Catastrofe III heette, wat me te denken had moeten geven over het lot van de Catastrofe I en II, maar ik hield koppig vast aan de illusie dat ik het kunstje nog wel onder de knie zou krijgen. Totdat er tijdens een buitengewoon strenge winter een scheur ontstond in het polyester waar mijn bootje van gemaakt was, en ik het langzaam maar zeker onder de waterspiegel zag verdwijnen.
Diehards
Het is een overbekend scenario, zeg maar gerust: een cliché. Wat de vraag doet rijzen waarom mensen er dan toch steeds weer aan beginnen. Oscar Meulenkamp (54), voormalig scheepstimmerman, grijnst en zegt: &#8216;Ik heb zoveel bootjes gehad en opgeknapt in de loop van mijn leven dat ik het op een goed moment echt zat was. En hoe vaak ga je nou echt met je boot het water op: vier of vijf keer per seizoen misschien? Je kunt veel beter vrienden hebben met een boot, of er zo nu en dan eentje huren, dat is een stuk goedkoper en efficiënter.&#8217;
Hij is niet de enige die er zo over denkt, al zijn er ook altijd diehards die van hun omgang met het water een levensstijl hebben gemaakt en niet anders meer zouden kunnen. Zo&#8217;n natuurtalent is Eugène Reijmers (64), die van het ruim in zijn grote vrachtschip aan de Levantkade een goedlopende bed &#038; breakfast heeft gemaakt en er ook nog een kajuitjachtje en een reddingssloep op na houdt. &#8216;Het malheur waar al die nieuwbakken botenbezitters over klagen, komt voort uit het feit dat ze geen zorg dragen voor hun bezit,&#8217; oordeelt hij streng. &#8216;Wat je nu ziet in de grachten van Amsterdam is dat mensen hun boot gebruiken alsof ze aan het fietsen, brommeren en autorijden zijn op het water. Er is een compleet wagenpark ontstaan. Waar ik me het meest aan erger, zijn de poenige types die met veel kabaal over het water razen alsof ze een dikke BMW besturen. Zonder zich iets aan te trekken van anderen, terwijl ik juist zo kan genieten van de rust op het water.&#8217;
Zo is het, maar inmiddels weet ik wat je daarvoor over moet hebben. Verleden week vertelde een goede vriend dat hij een stalen bootje had gekocht, gevonden op internet. &#8216;Helemaal niet duur,&#8217; gnuifde hij, &#8216;er zitten alleen wat roestplekjes op, maar die heb je er in een weekendje afgeschuurd, zei de vorige eigenaar. Ga je een keer mee, als hij helemaal vaarklaar is?&#8217; &#8216;Ja leuk!&#8217; riep ik met goed gespeeld enthousiasme, in het geruste besef dat dát moment nog wel even op zich zal laten wachten.

Moderne ongemakken; Afl. 11: Grachtenbootjes

Wacht! Kom hier!
Tot voor kort waren hondenbezitters dun gezaaid in mijn kennissenkring. Mensen met intellectuele beroepen &#8211; schrijvers, journalisten, kunstenaars &#8211; gaven namelijk de voorkeur aan een kat als huisgenoot, geheel in de decadente sfeer die een bohemien bestaan nu eenmaal aankleefde: &#8216;s nachts laat doorwerken of in sociëteit De Kring blijven plakken, en de volgende ochtend vooral niet te vroeg op. Katten zijn van nature luie beesten, die voegen zich naadloos in een dergelijke routine. De foto&#8217;s zijn er om het te bewijzen. Liet een schrijver van mijn generatie zich portretteren ter gelegenheid van zijn nieuwe boek, (iemand als Rudy Kousbroek, Renate Rubinstein, Mensje van Keulen of Midas Dekkers), dan kwamen de volgende drie statusattributen meestal ook prominent in beeld: een rijk gevulde boekenkast, een brandende sigaret en de poes des huizes.
Maar op dat punt zijn de tijden veranderd. De toonaangevende intelligentsia van nu doen eerder iets met tv, internet of marketing dan met boeken en kunst, en zweren bij een kerngezonde levensstijl. Succesvolle dertigers en veertigers zijn tegenwoordig slank en fit, ze gruwen van nicotine, halen hun onbespoten groente bij een biologisch-dynamisch kraampje op de boerenmarkt, drinken bronwater bij de maaltijd en beginnen de dag met een matineus uurtje joggen.
Design dog
Nemen ze een huisdier, dan wordt het dus waarschijnlijk een hond, en dan liefst een waarmee je je een beetje kunt vertonen in de frisse buitenlucht. Een exclusief exemplaar met design-appeal en zorgvuldig bijgeschaafde hondenmanieren. Hun kinderen krijgen tenslotte ook een strak ingeroosterde hoeveelheid qualitytime, die worden elke middag op de achterbank van de auto naar ballet, paardrijden en tennisles gereden, dus waarom zouden ze het dan met hun dure chihuahua of labradoedel anders aanpakken?
Dat is de trend, als ik me niet vergis. Zoals mag blijken uit het snel uitdijende conglomeraat van diensten en bedrijven dat zich toelegt op het trimmen, uitlaten, amuseren en disciplineren van al die nietsvermoedende puppy&#8217;s, die nog niet doorhebben dat het hun bestemming is om uit te groeien tot modelhonden. Hun baasjes kijken intussen bezorgd naar het televisieprogramma van hondenfluisteraar Cesar Millan en proberen zich de elementaire beginselen van de hondenpsychologie eigen te maken. Met bijbehorend insidersjargon. Want wat een probleemhond vermag, krijgen ze ook dagelijks voorgeschoteld door deze internationale superster van de hondenwereld. Elke hond is &#8216;maakbaar&#8217;, dat is inmiddels een alom aanvaard geloofsartikel, maar alleen als de baas zich voor tweehonderd procent inzet en professionele hulpkrachten aan laat rukken.Anders wordt het niets.
Hyperintelligent wonderhondje
Een vriendin van mij loopt sinds een maand of tien allerlei cursussen af met de pup van haar buurvrouw, waar ze drie dagen in de week op past.
Ze heeft dus eigenlijk een &#8216;deeltijdhond&#8217;, wat maar goed is ook, want het hondje in kwestie is een Australian shepherd, en dat ras is qua uiterlijk en slimheid &#8211; maar ook qua eigengereidheid &#8211; alleen te vergelijken met een Schotse bordercollie. Het soort hond, kortom, waar je maar beter meteen een boerderij en een kudde schapen bij kunt nemen, omdat het razend energieke werkhonden zijn die per se een taak willen uitvoeren. En als je toevallig in de stad woont en een achtertuin hebt van tien bij vier waar niets anders te hoeden valt dan de vogeltjes en een paar slome goudvissen in de vijver, dan gaat zo&#8217;n hyperintelligent wonderhondje zelf wel een taakje bedenken en uitvoeren. Uit pure verveling. Nuttig werk allemaal, zoals de bank slopen, of al het beddegoed in huis bij elkaar drijven.
Uiteraard bleek de Aussie van mijn vriendin geen enkele moeite te hebben met het elementaire peuterklasje van de hondenschool. Snel gevorderd kwam ze bij de speurtraining van Hotsche Luik in Edam &#8211; de hondenfluisteraar van de lage landen &#8211; en vervolgens ging ze ook nog privélessen volgen bij Cor Oldenburg, die speurhonden opleidt voor reddingswerkzaamheden.
Enigszins tot haar verbazing en ontsteltenis bleek dat ze daar dagwerk aan heeft, vooral nu haar hoogbegaafde Spikkel in de puberteit begint te komen en het vertikt om commando&#8217;s op te volgen die voorheen gesneden koek voor hem waren. Dus dan staat ze daar ineens, voor het meewarige oog van al die andere hondeneigenaars die met balletjes en een frisbee in de weer zijn, terwijl Spikkel wel quasitoeschietelijk om haar heen begint te dansen als ze roept, maar zich niet laat aanlijnen.
Ergerlijk! En dat terwijl ze eigenlijk helemaal geen hond wilde omdat ze een kattenmens is, en hier alleen in gerold is omdat ze zich ooit tegen de buurvrouw heeft laten ontvallen dat ze wel eens &#8211; geheel vrijblijvend &#8211; fantaseerde over, jawel, een bordercollie.
Verlatingsangst
In haar kielzog kwam ik terecht bij hondenschool De Gabber, waar trotse jonge ouders in een halve kring om de cursusleider geschaard zitten en met een frons van concentratie luisteren naar zijn tips over de juiste lichaamsverzorging (schone oortjes, geknipte nageltjes, regelmatige controle van de melktandjes) en de nieuwste inzichten op pedagogisch gebied.&#8217;Huilbaby&#8217;s&#8217; en &#8216;hardnekkige verlatingsangst&#8217; passeren de revue. Kan het kleine grut overweg met leeftijdgenootjes, of vertonen ze onzeker en bij vlagen zelfs agressief gedrag in spelsituaties? Komt dat misschien doordat ze aan te weinig prikkels worden blootgesteld, of is het probleemgedrag juist het gevolg van overstimulatie? En hoe verloopt de zindelijkheidstraining?
Als vanouds in de opvoeding blijken ook hier de drie R&#8217;s van essentieel belang: rust, reinheid en regelmaat.
De cursusleider is kennelijk een adept van de socratische methode en werkt toe naar meer inzicht door het stellen van retorische vragen. &#8216;Als je roept en hij komt niet, en je gaat steeds harder schreeuwen en geeft hem dan ook nog op zijn kop als hij zich eindelijk meldt, denken jullie dan dat hij de volgende keer wél prompt komt?&#8217;
&#8216;Neeee…&#8217; klinkt het aarzelend uit de groep.
&#8216;Nee, inderdaad, dat is natuurlijk geen aansporing! Elke keer dat hij komt moet je dat meteen belonen, met affectie en een snoepje. Want als je hem straft voor het feit dat het even heeft geduurd voordat hij kwam, raakt hij de kluts kwijt. Dat oorzakelijke verband kan hij niet leggen. Het basisprincipe is dat we gewenst gedrag belonen en ongewenst gedrag ontmoedigen.&#8217;
En dan is het tijd voor het praktijkgedeelte op het oefenveld. Tien nerveuze begeleiders stellen zich op langs het dranghek dat de toeschouwers van de deelnemers scheidt, clicker in de aanslag. Ze moeten om beurten demonstreren dat hun pup begrijpt dat hij a) moet gaan zitten, b) op die plek moet blijven wachten terwijl de begeleider zich achterwaarts van hem verwijdert, en c) pas weer naar de baas mag hollen zodra het verlossende commando &#8216;kom hier!&#8217; heeft geklonken.
Puppycursus
Trainer Olivier Wiegman (34), eigenaar van De Gabber, traint sinds vier jaar op dit terrein aan de Zuider IJdijk, te midden van fabrieksloodsen en half ingestorte trailerkampen vol bizarre bouwsels. Voor zijn klanten is dat geen bezwaar, die weten deze rafelrand van Amsterdam inmiddels vlot te vinden. De puppycursussen &#8211; Gehoorzaamheid 1 en 2 &#8211; worden elke maand gegeven en zijn behoorlijk intensief, vertelt hij. Tien lessen van anderhalf uur in vier weken, waarin voornamelijk wordt gewerkt aan basisvaardigheden zoals netjes aan de lijn lopen, en de commando&#8217;s &#8216;zit&#8217;, &#8216;lig&#8217;, &#8216;wacht&#8217; en &#8216;kom hier&#8217;.
En dat is nog maar het halve werk, want ook thuis moet regelmatig met een jong hondje geoefend worden, liefst dagelijks, net zolang tot het gewenste gedrag een gewoonte is geworden waar niet elke keer een beloning tegenover hoeft te staan. Een vervolgcursus raadt hij ook ten stelligste aan: agility-training bijvoorbeeld, of verkeersles, of flyball. Dat bestrijdt de potentiële verveling van de hond en komt de band met de baas ten goede.
Hij vindt het niet overdreven dat er zo veel psychologisch jargon over de cursisten wordt uitgestort. &#8216;Het is heel belangrijk dat onervaren eigenaars iets gaan begrijpen van hondenpsychologie en lichaamstaal,&#8217; zegt hij. &#8216;Ze moeten hun hond leren &#8220;lezen&#8221;. Daar gaat natuurlijk een hoop geld, tijd en energie in zitten, soms meer dan ze van tevoren verwacht hadden. Maar alle aandacht die je er in het begin in stopt, krijg je later dubbel en dwars terug. Het is namelijk veel gemakkelijker om probleemgedrag te voorkomen dan om je hond in een later stadium te corrigeren. Dat zien sommige mensen niet meteen en dan gaan ze lopen mopperen en zich afvragen waar ze in hemelsnaam aan begonnen zijn. Daarom is het niet alleen essentieel dat ik mijn cursisten op het hart druk om de training consequent vol te houden, maar vooral dat ik ze leer begrijpen waaróm dat zin heeft.&#8217;
En kennelijk vinden velen inderdaad dat het loont, al die moeite om van zo&#8217;n rondstuiterend kanonskogeltje op pootjes de stoere, immer betrouwbare metgezel van je dromen te maken; minstens zo geniaal als Lassie en Benji en al die andere uit celluloid opgetrokken wonderhonden uit de Hollywood-feelgoodfabriek. Over gebrek aan belangstelling hebben de deskundigen op dit gebied naar eigen zeggen namelijk niet te klagen: hun trainingsprogramma&#8217;s zijn altijd volgeboekt.
Zelf houd ik het na deze verbazingwekkende kennismaking met de nieuwe trend nog maar even bij poezen, ik ben een beetje ouderwets in die dingen. Met roken ben ik tenslotte ook nog steeds niet gestopt.