‘Die generatie van jullie is zo bóós,’ zegt documentairemaakster Fidan Ekiz (39) halverwege de middag tegen haar man. ‘En twitter geeft daar een uitvergroot beeld van, het is alsof jullie als angry white men aan het radicaliseren zijn geslagen.’ Wierd Duk (56), in het dagelijks leven correspondent in Berlijn, moet een beetje lachen. ‘Best komisch, dat beeld van een stelletje extremistische bejaarde muppets.’ Ekiz: ‘Maar ik meen het, jullie zijn elkaar aan het ophitsen, aan het opfokken. Ik ben daar echt geen fan van, probeer toch eens een beetje te relativeren.’ Duk: ‘Waar heb je nu precies zo’n moeite mee?’ Ekiz: ‘Dat je bewust feller overkomt dan je bent, alleen maar omdat je ervan houdt als het een beetje schuurt.’ Duk: ‘Ik trek me gewoon niets aan van wat anderen van me vinden.’ Ekiz: ‘Je probeert mensen met je woorden uit hun tent te lokken.’ Duk: ‘Ik ben een domineeszoon, ik zoek het debat en ik heb daardoor interessante mensen leren kennen via de sociale media. De schreeuwlelijken neem ik op de koop toe, behalve dan als het al te malicieus wordt en als mensen beweren dat ik een PVV’er ben of een racist. Of zoals Frits Abrahams, die zoiets schreef als: “Er is een nieuw fenomeen, deskundigen met meer bluf dan kennis, die er een geheime rechtse agenda op na houden. En Wierd Duk is daar een voorbeeld van.” Dat is behalve beledigend ook schadelijk voor mijn journalistieke reputatie.’ Ekiz: ‘Je sart vooral links en krijgt dan columnisten als Grunberg en Abrahams op je dak. Je zou voor de verandering ook eens wat scheldende PVV’ers moeten uitdagen. Waarom zet je die niet op hun nummer? Waarom neem je geen afstand van die mensen?’