De spijkerbroek met scheuren en rafels is geen erg onderscheidend kledingstuk meer. Maar wegdenken kan niet, ook al zegt Esquire, dat het kan weten, dat het over is met de scheuren en de rafels. De ripped jeans wordt nog steeds geassocieerd met bij de jeugd horende dwarsigheid, teruggaand op de punk van de jaren tachtig. Die maakte van de scheuren een libertijnse stijl. Of je het nu bewust bent of niet, een gescheurde spijkerbroek drukt uit dat je nadrukkelijk geen burgerlijke perfectie wilt uitstralen. Je bent nog niet helemaal aangepast. De gewone burgers dragen inmiddels ook spijkerbroeken, maar die zijn schoon en heel. Geen rafels.

Zou er in de zestiende eeuw door de Europese adel van Florence tot Amsterdam ook zo over de rol van kleding gedacht zijn? Ja, heel erg, zelfs over de wenselijkheid van rafels. Op de schitterende tentoonstelling ‘Vergeet mij niet’ in het Rijksmuseum worden aan de hand van portretten, bustes, penningen, tekeningen en reliëfs negen thema’s...