Misschien zijn wij thuis ontzettend autoriteitsgevoelige, godvrezende of hypochondrische mensen, maar de regels van Rutte leven we in ons huis strikter na dan nodig. Gisteren was ik, op twee wandelingetjes na, voor het eerst buiten, een rondje rijden in de auto. Ik verwachtte een stille, apocalyptische wereld te zien, maar er waren talloze mensen op de been.

Terwijl wij de raampjes op een kiertje hadden om het zweet van de voorbij suizende wielrenners zoveel mogelijk buiten te houden, zag ik hoe mensen als uit de kolonie losbrekende mieren onder afzetlinten doorkropen, het strand op. Motorrijders trokken hun scheurpijp nog eens extra open. Stelletjes peddelden glimlachend rozig door de duinen, een hand op elkaars rug.

Vertoon van ongehoorzaamheid

Verontwaardigd begonnen we elkaar te wijzen op zoveel vertoon van ongehoorzaamheid. Kijk, die vrouw op die fiets. Rákelings langs dat schuifelende grijze echtpaar. En kijk, die kinderen in die overvolle speeltuin. Is dat 1,5 meter van...