We zitten straks drie weken in quarantaine en de zo gekoesterde strohalm van maatschappelijke saamhorigheid begint al langzaam te knakken.

Het is voor de mens behoorlijk ingrijpend om de ander niet meer aan te kunnen raken, om het sociale en het werkzame leven via schermpjes te laten verlopen, maar we deden het om elkaar en vooral ook de ander te redden van een afschuwelijke verstikkingsdood.

En dat bleek goed te zijn: er is iets merkbaar van een afvlakking in de curve. En ja, er zijn grote zorgen omtrent het aantal beschikbare IC-bedden, maar als we niet met z’n allen de afgelopen tijd toch redelijk braaf binnen waren gebleven, was het leed niet te overzien geweest.

Harteloze schoft

Ook opvallend: afgezien van zo hier en daar wat gespeculeer, hielden de media zich erg koest. De overdrijving hoefde ook niet opgezocht te worden, het nieuws was al erg genoeg.

Iedereen verontwaardigd. Dus hopelijk iedereen kijken.

Maar daar was dan gisteren Jort Kelder, die op een lokale zender iets...