Dit verhaal is ook te beluisteren, met dank aan Blendle.

Mijn zoon (2) ziet het als zijn voornaamste taak om mij om te duwen. Vandaag was hij met zijn speelgoedauto’s aan het spelen en zat ik iets verderop op de grond met mijn hoofd gebogen over het scherm van mijn telefoon. Ineens voelde ik een duw tegen mijn schouder. Ik gooide mijn telefoon op het kleed, liet me vallen en riep tegelijkertijd met verbaasde stem: ‘O nee, duw jij mij nou om?’ Hij kwam bovenop me zitten, duwde zijn knieën tegen mijn ribben en zei na een paar minuten: ‘Nu moet je weer opstaan. En dan ga ik je nog een keer omduwen.’

Het gestoei vormt meestal het hoogtepunt van mijn dag. Het is misschien wel het enige moment waarop ik me bewust ben van mijn lichamelijkheid, alsof de virtuele wereld me uitspuugt en achterlaat op een klein eiland ver weg van alle digitale ruis om me twintig minuten later weer met geweld mijn hoofd in te sleuren. Want dat is wat ik ben: een schimmige binnenzitter, in de...