Zinnen van een halve pagina, zinnen van een hele pagina, zinnen van twee, drie, vier en vijf pagina’s zonder alinea’s – ze zorgen in Mijn lieve gunsteling voor een ritme dat je dóór laat lezen, alsof iemand je op de hielen zit. En dat is ook zo. Een negenenveertigjarige veearts bekent in 42 hoofdstukken vanuit de gevangenis zijn allesbeheersende verliefdheid op een veertienjarig meisje, een boerendochter die veel lijkt op Jas in Marieke Lucas Rijnevelds eerste roman De avond is ongemak.

Tot de beklemming door de dwingende stijl, de overstelpende hoeveelheid precieze indrukken, gedachten en precaire gevoelens, even te veel wordt en het lezen stokt om adem te halen, om dan gelijk weer verder te gaan: ‘en toen bewoog ik me over je heen en drukte mijn lippen op de jouwe, en ik proefde de weerstand zoals ik die voelde wanneer ik een drenchgun in de bek van een ooi duwde om haar te injecteren tegen maden en ik de lens van het pistool tussen de kiezen en de wangzak stak, maar...