Anna Nooshin is een Amsterdamse vrouw van 32, geboren in Iran. Ze is zonder twijfel de koningin onder de Nederlandse influencers. Ze is in het bezit van een schoonheid die raakt aan die van de Kardashians, maar Anna is vele malen chiquer. Haar ravenzwarte rommellokken en perfecte gezichtsverhoudingen worden gecomplementeerd door haar hyperavantgardistische kledingstijl, waarmee ze iedere Nederlandse it-girl met twee vingers in haar neus overtreft. Anna is klein en springerig, met een zoet twijfelende kinderstem, die haar schoonheid ook nog eens aaibaar maakt.
Ze heeft een master communicatiewetenschap aan de UvA gedaan. Haar scriptie had als titel: ‘De invloed van weblogs op de communicatie van politieke standpunten van Iraanse jongeren.’ Ze studeerde cum laude af, een excellent wapen in de strijd tegen degenen die beweren dat alle YouTube-sterren dom zijn. Ze heeft klasse en smaak. Ze zou tot de internationale jetset-elite kunnen behoren: universeel mooi en licht excentriek. Je blik springt van haar diepbruine ogen naar haar rozige mond, naar de prachtige boogjes van haar wenkbrauwen, en weer terug.
Ze heeft een kwaliteit die alleen de groten der aarde bezitten, niet de vloggers uit de polder. Je ziet haar zonder moeite op een jacht voor de kust van Cannes, in een bikini op de voorplecht. Of als een oudere vrouw, met een strakke boblijn en in een handgeborduurde kimono, terwijl ze ons haar internationale kunstcollectie toont.
Je hebt nooit genoeg van haar gezien: ze is een regelrechte superster. En toch is ze ook toegankelijk genoeg voor pubers van veertien die ieder stukje Anna op hun kamertje zwijmelend savoureren. Ze glimlacht, voorzichtig. Ze trekt haar mouwen over haar handen, zoals de meisjes in de film ook altijd doen. ‘Ik ben door mijn moeder vernoemd naar Anna Karenina, van de schrijver Tolstoj, zeg ik dat eigenlijk goed?’
Een schoonheid die raakt aan die van de Kardashians, maar Anna is vele malen chiquer.
Leuk dat jullie kijken
Aan het begin van haar carrière dwaalde haar blik soms af als ze zichzelf filmde. Of ze keek even recht de camera in, zonder daarmee een effect te willen veroorzaken. Haar kin iets omhoog, waardoor je in haar neusgaten keek.
Haar vlogs zagen er toen nog uit als die van alle andere vlogmeisjes. Lavendelblauwe ondertekstjes. Een warm welkom. ‘Hoi! Leuk dat jullie kijken.’ Opgewonden scènes op Schiphol vanwege persreisjes. Oprechte blijdschap bij het uitpakken van gekregen limited edition sneakers.
Maar ze toonde ons ook scènes uit een huwelijk. Anna thuis op de bank, kletsend met haar vriendje. Dekentje om zich heen. Ze gaapt, het licht van de televisie schijnt schel op haar make-uploze huid. Samen grapjes maken, samen naar Parijs. Steeds duurdere kleren, dat wel. Gucci-muiltjes, Balenciaga-broeken, de haren sleek achterovergekamd.
Minder zoet
Aanvankelijk was ze een vrouw met een klassieke missie. Een goalgetter zoals Oprah ze graag ziet. Een ondernemer: iemand die eerlijk zei haar voorkomen te gebruiken om een imperium op te zetten waarmee ze ooit tot zakenvrouw van de eeuw gekozen zou kunnen worden.
Ze had een website, NSMBL, die anders dan andere vrouwenblogs moest zijn. Minder zoet. Minder oppervlakkig. Ze schreef een boek, On Top, waarmee ze vrouwen die even niet meer wisten waar ze heen moesten met hun leven wilde inspireren. En inspiratie, het woord dat iedere influencer op het voorhoofd zou kunnen tatoeëren als tagline, had ze te over. Neem nu haar levensverhaal. Ze kwam als zevenjarige vluchteling met haar ouders en zusje aan in Nederland. Niets werd haar cadeau gedaan. Ze werkte hard, nog harder. Ze plakte als dertienjarige met een lijmpistool bloemen op cactussen. Ze zou ons allemaal verslaan, op een dag, dat wist ze toen al.
Verwende kinderen
Het is volkomen logisch dat iemand met haar talent, ambitie en onvermoeibaarheid voor het vloggen zou kiezen. Een vlogger worden in 2015 is alsof je in 1982 op Wallstreet ging werken. Je was automatisch voorloper op een nog niet overspoelde markt en met een beetje talent was je succes verzekerd. Dus laat de sponsordeals maar komen. Laat ze maar stapels kleding jouw kant op gooien, je in vliegtuigen zetten op weg naar het einde van de wereld, in restaurants de rekeningen voor je betalen, je huis inrichten, je bruiloft organiseren. Laat ze je alles geven. Een eindeloze hoeveelheid kartonnen dozen in je brievenbus, met daarin zoveel gratis lippenstiften dat je er een kleverige bloedberg van kan maken.
En zie wat er langzaam maar zeker gebeurt. Zoals verwende kinderen op een verjaardag steeds lustelozer het papier van hun cadeautjes rukken, zo rippen de vloggers steeds tammer hun dozen vol geschenken open. Kijk, ze hebben me een gouden taart van zes verdiepingen gestuurd. Wat moet ik daarvoor doen? Twee instastories? Oké. Fantastic cake brought to me by #mybiggestparty. Zie hoe ze ons keer op keer vertellen dat ze dankbaar zijn voor alles wat het leven op hun pad brengt. Dank-baar. Maar hun blik wordt steeds glaziger en ze luisteren zelf niet naar wat ze zeggen.
Ze studeerde cum laude af. Hoezo zouden alle YouTube-sterren dom zijn?
Avantgardistisch merk
Anna deed aanvankelijk iets anders. Misschien om te voorkomen dat ze voorgoed in een prachtige kleerhanger zou veranderen. Of omdat ze huiverde bij het idee dat ze als 35-jarige bij een Kruidvat in Zwolle zou staan om haar nieuwe deodorantlijn uit te delen aan een steeds kleinere schare gillende pubers. Eerst probeerde ze het op tv, door middelmatige programma’s te presenteren als Holland’s Next Top Model of aan te schuiven bij RTL Boulevard.
Dat ging niet per se heel geweldig. Of misschien ging het best goed, maar het blijft een raadsel waarom YouTube-pioniers uiteindelijk tóch de grootste eer lijken te halen uit een presentatieklus bij witte mensen-fossielenshows.
Ze gooide het over een andere boeg. Ze begon een avantgardistisch merk: Alter. In het kader van de lancering stond ze met een suikerspinnenkraam op het Museumplein in Amsterdam en verkocht een blad dat volgens haar geen blad was maar een ode aan creativiteit. Het was punky. Er waren ook oorbellen. En T-shirts. Het was best slim bedacht allemaal. Maar het ging haar meisjesfanbase en haar RTL-publiek boven de pet. Het is niet duidelijk of er nog een tweede nummer zal verschijnen.
Verliefd op zichzelf
Ze maakt de laatste tijd veel minder vlogs. De filmpjes die verschijnen, zijn fantastisch in elkaar gezet, dat wel. Weg zijn de meisjeskleurtjes en vrolijke muziekjes van weleer, de tinctuur van iedere vlogger. In plaats daarvan 2Pac, oldskool graffiti en neon. Maar ook: de zoveelste samenwerking met een suffe reisgigant. Minder cool.
En Anna’s nieuwe onwil haar kijkertjes nog werkelijk te pleasen fascineert. Ze houdt zich niet meer aan de ijzeren wet die voorschrijft dat een vlogger op regelmatige basis moet posten. Ze gunt ons niet langer de zo gewenste huiselijke inkijkjes in haar leven. In plaats daarvan speelt ze een filmster. Ze schikt haar lokken. Nog een keer. Ze draait haar hoofd, ze toont haar profiel. Nog een draai, nu de andere kant. Ze poseert. Voor ons? Nee. Ze praat met dezelfde lieflijke stem, ze knijpt nog net zo haar ogen samen als ze nadenkt, maar ze heeft er tegenwoordig over nagedacht. Is ze verliefd geworden op zichzelf? Je kan het haar niet kwalijk nemen, na dat eindeloze eenzame praten in zo’n camera voor een groeiende, anonieme massa. En welke schoonheid kijkt er altijd trouw naar haar, via de spiegeling van haar camera, terug? Juist.
Haar oude vriendje is verdwenen. Er is een nieuwe geliefde op het toneel verschenen. Eentje met een wagenpark. Er zijn nieuwe vrienden, een club bright young things die rechtstreeks uit een Larry Clark-film lijken te komen. Er wordt heel veel om haar heen gelachen. Bijvoorbeeld om de jongste, de Tadzio, die de anderen vaak een meisje noemen omdat hij homo is. Ze zijn in restaurants, ze drinken, ze liggen in een hangmat in Kaapstad. Blote lijven, cocktails in de zon. Ze zijn de groep waar ze over tien jaar een documentaire over maken of een nieuwe Gimmick! schrijven. ‘De influentials uit 2019: wat is er van hen geworden?’ Hoeveel drugs gebruikten ze terwijl hun fans dachten dat ze hypergezond leefden? Hoe ongelukkig waren ze onder hun charmante glimlach?
Influencers zijn geen eigenaars van hun leven. Ze zijn kunstenaar en object ineen.
It girl der It girls
We zien Anna tegenwoordig dagelijks via de Instagramstories van de leden van haar nieuwe posse. Steeds één scène, van verschillende kanten gedraaid. Iedereen filmt elkaar continu. Maar Anna kijkt in bijna elk shot op haar telefoon, die in haar schoot ligt. Ze is stiller dan de rest. Soms wordt haar blik gevangen, even. Dan glimlacht ze flauw.
Ik zoom in op haar ogen. En opeens zie ik het. De blik van Edie Sedgwick, muze van Andy Warhol. Edie Superstar, de It girl der It girls, die jarenlang aan de zijde van Warhol de New Yorkse kunstscene beheerste, met haar hemelse gezicht en sublieme gevoel voor stijl. Maar ik zie niet de Edie die net in de Factory arriveerde. De Edie die bruiste, alle harten veroverde. Nee, ik zie de vermoeide Edie. De Edie die voor de zoveelste keer onwillig door Warhol voor een camera werd gezet, waarna hij haar zwijgend, urenlang bleef vastleggen. De Edie die er langzaam achter kwam dat Warhol haar misschien zomaar kon weggooien, als hij haar niet meer spannend vond. De Edie die niet wist hoe ze kon ontsnappen en opnieuw beginnen, omdat ze tot schitterend object verworden was. En uiteindelijk: de Edie die niet meer de camera beheerste, maar er door beheerst werd.
Meer spullen, minder meningen
Influencers zijn, net als Edie, geen eigenaars van hun leven. Ze zijn muzen zonder meester, kunstenaar en object ineen. Ze zetten zelf de camera aan, maar zijn vervolgens allesbehalve vrij in wat ze ons precies laten zien. En hoe succesvoller ze zijn, hoe minder individuele ruimte ze hebben. Meer spullen, minder meningen. Meer lekker lijf, minder ingewikkeld gepraat. De camera is voor influencers als de kille zonnebrillenglazen van Warhol, waarin je slechts jezelf gereflecteerd ziet. Eerst kijken ze vol verwondering naar hun spiegelbeeld, daarna transformeren ze in Narcissus, daarna willen ze vluchten. En soms geven ze het op, en laten ze de kleding, de vakanties en de feesten het cynische werk doen.
Zo vreten YouTube en Instagram met grote regelmaat individuen op en spugen hedonistische hulzen uit. Mensen die zo volgeplakt zijn met bloemetjes, dat je niet meer kan zien welke cactus ze verbergen.
Daar is niets nieuws aan. De mensheid laat zich al eeuwen vermaken door enigszins tragische jetsetters. De grote vraag is: wat gebeurt er hierna? Gooit Anna haar camera uit het raam en wordt ze toch die achter-de-schermen-topvrouw? Of wordt ze een autonome kunstenaar die lak heeft aan haar achterban? Hoe dan ook: het wordt tijd dat influencers de zonnebril van Warhol zelf eens opzetten. Met muzes loopt het nu eenmaal, zo vertelt de geschiedenis, helaas zelden goed af.
Anna Nooshin heeft Sarah Sluimer niet gesproken en heeft kenbaar gemaakt niet achter het beeld te staan dat in dit verhaal wordt geschetst.
Styling Maaike Staal@House of Orange
Assistent styling Maaike van Endhoven
Haar en make-up Maaike Beijer for M.A.C & Number 4 Hair Care @Angelique-hoorn Management
kleding: Grijs T-shirt Drôle de Monsieur, wit T-shirt Off-White via Mytheresa, trenchcoat Acne Studios via Mytheresa en T-shirt Les Coyotes des Paris
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.