Open monden zag ik om mij heen. Open monden van de vrienden met wie ik zat te eten. Ze leunden wat naar achteren en in hun blikken bespeurde ik iets van angst. Ik had zojuist hun vraag ‘en waar werk jij nu aan?’ beantwoord. Ik lees het nieuwste boek van Maxim Februari, vertelde ik, over een paar dagen interview ik hem. Ik zei dat ik gegrepen was door het onderwerp, al klonk het niet echt sexy: Doe zelf normaal gaat over de gevolgen van digitalisering voor democratie en rechtsstaat. Daar had ik m’n disgenoten nog niet direct mee van hun stuk gebracht. Dat gebeurde toen ik een paar voorbeelden uit Februari’s boek gaf.
In zijn ‘wonderlijke carrière’, zoals hij het zelf noemt, was hij eens betrokken bij onderzoek naar een vliegtuigongeluk. Het leek een eenvoudige casus: de radiohoogtemeter was stuk. Toch kon dat niet de oorzaak zijn – zoals een kapotte kilometerteller ook niet een auto-ongeluk betekent, illustreerde ik mijn vrienden soepeltjes. Na onderzoek werd duidelijk dat de defecte hoogtemeter aan andere vliegtuigsystemen was gekoppeld die dus verkeerde informatie doorkregen en op basis daarvan verkeerde beslissingen namen. Zijn we al geland? Ja hoor, zeiden de systemen, we kunnen vaart minderen. Ik deed met m’n hand een neerstortend vliegtuig na op tafel.
