Het zou een geruststellende gedachte zijn als een roman of een verhaal niet echt is, maar zo maar bedacht: ‘fictie’. Dan gaan al die enge verhalen je niet echt aan. Maar zo geruststellend is het niet, aangezien dat fictieve, dat bedachte, heel betrekkelijk is. Een grof gevecht tussen twee mannen mag in een roman bedacht zijn, door de manier waarop het verteld wordt kan het je alles behalve onberoerd laten. Sterker, het wordt misschien wel zo plastisch verteld dat je het maar al te levendig voor je ziet, zo beeldend dat het niet snel uit je gedachten gaat. Er zijn natuurlijk verschillen tussen lezers: op de een maakt dat gevecht niet zo veel indruk, hij neemt het niet zo zwaar, de ander krijgt het niet uit zijn gedachten. De een lacht erom, de ander is het lachen vergaan.

Als Arnon Grunberg íets wil van de literatuur in de meer dan zeventig essays die hij in Waarheidsliefde en biefstuk heeft verzameld dan is het dat ze impact heeft, dat het lezen ‘consequenties’ heeft en...