De dood is zo prominent aanwezig in de tekeningen van Pieter Hermanides dat je je af gaat vragen hoe zich dat verhoudt tot de techniek die hij meestal gebruikte om contrast tussen donker en licht aan te brengen: de stippeltjes. Iets dat donker moet zijn bestaat uit dicht bij elkaar zittende stippels, maar ze raken elkaar uitdrukkelijk niet. Iets dat grijs moet zijn bestaat uit verder uit elkaar liggende stippels.

De vlakken met stippels hebben de functie van rasters of van arceringen bij andere tekenaars, zoals bij Peter van Straaten. Dat stippelen is een monnikenwerk en moet zorgvuldig en met vaste hand gebeuren anders plakken de stippen aan elkaar en ontstaan er vlekken. Je moet ruim in de tijd zitten voor zo’n techniek, de dood moet je niet op de hielen zitten. Maar dat is wel wat gebeurt op zijn tekeningen.

een elegante dode

Een contrast vormen ook de lijn en de kleur bij Hermanides. De paniek, het geweld, de verwarring, de dood, de angst en de droefenis waar zijn tekeningen...