Een kind dat kletst over de gewichtigste zaken. De ene keer als een honderdjarige, de andere keer als een kind van tien. Zo zag Catharina de Grote de Franse filosoof Denis Diderot nadat ze in 1773 een aantal maanden bijna dagelijks met hem gesprekken had gevoerd in haar paleis in Sint-Petersburg. Diderot was zo getroffen door de juistheid van die opmerking dat hij hem herhaalde op de titelpagina van het Memorandum dat hij voor haar opstelde over hun gesprekken. Zo zag hij zichzelf ook.