‘Hallo, aandacht, naar mij kijken!’ Regelmatig onderbrak Ischa Meijer op die manier zijn geïnterviewden voor radio en televisie. Of het nou een bankdirecteur was die tegenover hem zat of een politicus, dat maakte weinig verschil. Meestal kwamen mensen met hem over zaken te spreken waarvoor ze aanvankelijk niet gevraagd waren te komen. Een nieuw boek, een toneelstuk of gedoe binnen een politieke partij waren slechts futiele aanleidingen voor een ontmoeting met Nederlands opvallendste interviewer.

De gesprekken concentreerden zich vooral op de psyche, en op wat de geïnterviewden te verbergen hadden. Interrupties waren er veel, betweterige opmerkinkjes tussendoor, afzeiken, plaagstootjes, veel gelach ook.

Ik zag Ischa voor het eerst in 2002. Hij was toen al zeven jaar dood. Het was mijn propedeusejaar aan de School voor Journalistiek in Utrecht, waar ik me ontheemder voelde dan ooit. Nooit eerder bevond ik mij in een omgeving met vrijwel uitsluitend niet-joden, intellectueel...