Soms gebeurt je als journalist een klein mirakel. Je stuurt eens een mail, houdt rekening met geen enkel antwoord, want degene waar het om gaat is een drukbezet wetenschapper en economisch wonderkind bovendien, wat zal hij tijd hebben voor jou en je werkgever – maar dan plots: pling. Het antwoord – binnen een uur. Helaas, nee, een interview zit er niet in, geen tijd; hij woont immers aan de Amerikaanse westkust – tijdsverschil zit in de weg, het leven, laten we contact houden, misschien lukt het ooit. Andere datum dan? Pling, nee, helaas. Teaching obligations in Berkeley. Maar misschien volgend jaar?
Is goed, denk je halfhartig, tegen beter weten in – niet in de laatste plaats omdat het verzoek wegzakt in je eigen brein, totdat het definitief vergeten is.
Dan opeens, zes jaar later. Pling.
Gabriel Zucman hier, weet je nog, zes jaar geleden? Ik ben in Nederland begin volgend jaar. ‘Als je dat interview nog wilt, ik doe het graag.’
Wat zegt het over jou dat je je een mail...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.
Kent u het gezegde “ saving a penny, losing a pound?”. Dat doen we door 4200 miljard € weg te sluizen naar belasting paradijzen en bij het begrotingstekort het STAP budget voor bijscholing op teheffen
Als wij in onze IKEA bedjes stappen gebeuren er dingen in de wereld die nooit begrepen zullen worden door ons, het pauper. Technisch begrijpen we het wel maar het is immoreel, verwerpelijk. Actie-NU!
Geweldig, dat hij jullie na 6 jaar nog benaderde.
Ik denk ook, dat het kapitaal nu te snel omhoog gezogen wordt.
Is er nog een weg terug, 15% is dat onlangs afgesproken ?
Macht van geld te groot!