De plaats van de hartstochtelijke kus in het leven van de jaren vijftig van de vorige eeuw is af te lezen aan de film Cinema Paradiso (1988) van de Italiaanse regisseur Giuseppe Tornatore.

Daarin laat Alfredo, de filmoperateur van de gelijknamige bioscoop in het Italiaanse dorp waar alles zich afspeelt, bij zijn overlijden een pakje na aan Totò. Dat is de jongen die altijd graag naar zijn bioscoop kwam en hem hielp bij zijn werk. Totò is inmiddels zelf een beroemde regisseur. Wanneer hij het pakje aan het eind van de film openmaakt zit er een filmrol in met alle kusscènes die Alfredo in de jaren vijftig uit de films had moeten snijden van de plaatselijke priester. Die vond ze niet zo geschikt voor kleine jongens, en evenmin voor volwassenen. Hij bedoelde het goed.

De kus in de film was in de sobere en naïeve jaren vijftig het vuur in de woestijn van de katholieke preutsheid. De zeldzame films waarin gekust werd hadden een magnetische uitstraling, onder meer aangewakkerd door de...