Dagboek

Dagboeken, het is een lastig genre. Een goed dagboek geeft een eerlijk, ongepolijst en vooral ongecensureerd inkijkje in het leven van de auteur. En dan is het maar te hopen dat wat de schrijver meemaakt voor ons een beetje leuk is om te lezen.

Eerlijk zijn, daar heeft Kristien Hemmerechts geen moeite mee. In haar boek De dood heeft mij een aanzoek gedaan, een dagboek dus dat ze bijhield tussen 9 oktober 2008 en 9 juli 2009, vertrouwt ze haar intiemste gedachten aan het papier en de lezer toe.

Ze schrijft: ‘ik voel de gênante behoefte om banale inzichten neer te schrijven als: Falen mag! Je hoeft niet de beste te zijn!’ Door te publiceren, zegt ze, leeft ze al jaren onder prestatiedwang.

Die dwang zie je niet terug in het eindresultaat; Hemmerechts lijkt niet overmatig bezig te zijn met vorm en stijl, wat het gevoel van authenticiteit ten goede komt. Ze maakt ons deelgenoot van de vlinders die ze voelt als ze weer contact heeft met een nieuwe geliefde. Ze schrijft in haar...