De trieste wanverhouding die in de jazz kan bestaan tussen kwaliteit en bekendheid, is afgelopen week wel heel schril gedemonstreerd. Dat de Brubecks, de Charlie Byrds en de Ramsey Lewissen meer succes hebben dan de Booker Ervins, de Benny Bailey’s en de Duke Jordans, wordt door de meeste jazzliefhebbers geaccepteerd als een betreurenswaardig maar onvermijdelijk uitvloeisel van het feit dat jazz behalve kunst ook business is. Het adjectief ‘onderschat’ (‘underrated ’) is in dit verband zelfs een soort onderscheiding geworden, m et behulp waarvan musici als Clark Terry een niet te versmaden populariteit hebben opgebouwd.