Schoof trekt de grens

Columns van de week

Teun van de keuken en Chard van den Berg

Achtergrond

Tinder bestaat dit jaar dertien jaar, al is dat niet per se een jubileum dat direct het vieren waard is. Snel maakt mijn brein een rekensom: trek van die dertien jaar dat Tinder bestaat, mijn mislukte relatie van drie jaar af en dat betekent dat ik al tien jaar op datingapps zit, met weinig resultaat. Een dieptreurige gedachte. Hoeveel gezichten heb ik tijdens al dat online daten niet voorbij zien komen? En hoeveel daarvan misschien wel meerdere keren?
Vorige week bereikte mijn datinggeschiedenis een nieuw dieptepunt tijdens een etentje in een restaurant: blijkbaar was ik ooit, via Hinge, op een eerste date geweest met de ober. Alleen viel dat kwartje helaas pas ergens halverwege het hoofdgerecht. En toen herinnerde ik me ook weer dat hij míj na de ene date geghost had.
De laatste tijd romantiseer ik dan ook het idee om ‘de ware’ tegen te komen in het echte leven. Het liefst natuurlijk in een lokale boekwinkel, waar we tegelijkertijd het nieuwste boek van mijn – en vanaf dat moment ook onze – favoriete schrijver oppakken. Misschien heb ik de afgelopen maanden iets te veel romantische komedies gekeken en verwacht ik inmiddels dat ik gewoon per ongeluk tegen iemand aanloop (hallo<a href="https://www.netflix.com/nl/title/81591296" target="_blank" rel="noopener"> Nobody Wants This</a> op Netflix).
Aangemoedigd door het artikel ‘<a href="https://www.dazeddigital.com/life-culture/article/65958/1/want-to-meet-someone-in-real-life-guide-dating-relationships" target="_blank" rel="noopener">So you want to meet someone in real life</a>?’ van de Britse journalist Ella Glover in het tijdschrift Dazed, zet ik vol goede moed mijn eerste stappen in het offline daten – die ironisch genoeg toch online beginnen. Op mijn <a href="https://www.tiktok.com/@ricneri/video/7469478641626254614" target="_blank" rel="noopener">TikTok-tijdlijn</a> zie ik een runclub in Amsterdam voorbijkomen, speciaal voor queer mensen. Ik sla de post op, scrol er een paar dagen later weer langs en zie dat de volgende ‘run&#8217; binnenkort plaatsvindt. Minutenlang staar ik naar mijn scherm, mijn vinger zwevend boven de aanmeldknop. Iedereen weet inmiddels dat je niet naar zo’n runclub gaat om een nieuw persoonlijk record op de 5 kilometer te lopen.
<h5>Date-burnout</h5>
Offline iemand ontmoeten is weer helemaal terug. We zouden massaal <a href="https://www.theatlantic.com/technology/archive/2024/04/dating-apps-are-starting-crack/678022/" target="_blank" rel="noopener">swipe-moe</a> zijn, en de <a href="https://nos.nl/artikel/2522380-hoogtijdagen-datingapps-voorbij-jongeren-willen-elkaar-anders-ontmoeten" target="_blank" rel="noopener">hoogtijdagen van de datingsapps</a> zouden voorbij zijn. Steeds vaker hoor ik ook om me heen verhalen van singles die door te veel negatieve online ervaringen kampen met een date-burnout. En dus sluiten we ons aan bij runclubs, gaan we naar speeddate-events of leggen we een omgekeerde ananas in ons winkelmandje als subtiel teken van onze relatiestatus. Maar: zijn we wel écht klaar om datingapps achter ons te laten en het offline daten een kans te geven? Of is het slechts een stille, romantische wens – verloren in een wereld waar ontmoeten zonder scherm steeds onbereikbaarder lijkt?
Deze scepsis tegenover datingapps is een relatief nieuw fenomeen. In de eerste jaren was er juist sprake van een golf van tech-optimisme, typerend voor die tijd: technologie kon alle moderne problemen oplossen. Online daten werd uit het verdomhoekje gehaald. Je hoefde je niet langer te schamen voor je ‘crappy’ profiel op je desktop – nee, nu kon je via je smartphone eenvoudig iedereen in de buurt naar links of rechts swipen. Je zou zelfs de liefde kunnen vinden bij mensen die je anders nooit had ontmoet. Afkomst, leeftijd en sociale klasse deden er ineens niet meer toe. Dit voelde als een revolutionaire oplossing voor een eeuwenoud probleem: hoe ontmoet je nieuwe mensen buiten je directe sociale kring?
<blockquote>In een paar jaar tijd zag het datinglandschap er compleet anders uit, inclusief een gloednieuw en bijpassend vocabulaire</blockquote>
Dat optimisme was ook zichtbaar in de cijfers. Nadat de gay hookup-app Grindr werd gelanceerd in 2009, volgde een paar jaar later Tinder, dat binnen de kortste keren miljoenen keren werd gedownload. In een paar jaar tijd zag het datinglandschap er compleet anders uit, inclusief een gloednieuw en bijpassend vocabulaire. Mensen werden geghost, deden aan breadcrumbing en werden gebenched. Ik heb er zelfs met twee vrienden een podcast over gemaakt, <a href="https://open.spotify.com/show/1AqDEarUAdpU2XzFojPuXM?si=f450993d351745f9" target="_blank" rel="noopener">Datevermaak</a>, waarin we onze online date-avonturen vol optimisme bespraken.
Maar net als met de rest van het internet bleek deze ‘honeymoon phase’ van optimisme niet van lange duur.
<h5>Beste match</h5>
Het online daten was namelijk onderdeel van een grotere beweging: de opkomst van de platformsamenleving. Dit betekende dat grote platforms – zoals in dit geval Match Group (waaronder Tinder en Hinge vallen), Bumble en Grindr – een centrale rol gingen spelen in ons leven en daarmee bepaalden hoe we consumeren, communiceren en, jawel, daten. Maar terwijl wij met z’n allen lekker techoptimistisch liepen te wezen, vergaten we één belangrijk ding: deze bedrijven bouwden hun platforms niet in hun vrije tijd. Er moest geld verdiend worden. En niet zo’n beetje ook.
Tinder introduceerde al snel Tinder Plus, Gold en Platinum, waarbij elke stap steeds meer voordelen bood om de ‘beste’ matches te vinden. Vorig jaar lanceerde de app zelfs <a href="https://www.help.tinder.com/hc/en-us/articles/15408075254797-Tinder-SELECT-Membership" target="_blank" rel="noopener">Tinder SELECT</a>, waarvoor gebruikers 499 dollar per maand moesten neerleggen om toegang te krijgen tot ‘de beste matches’. Ook bij Hinge kun je voor 24,99 per maand een premium abonnement afsluiten. Uiteindelijk komt het bij alle apps op hetzelfde neer: als je een goede ervaring wilt, moet je betalen. Wil je alleen matchen met mensen die ook kinderen willen? Dat kan – maar dan wel voor 24,99 per maand.
<h5>Enshittification</h5>
Wat volgt, is de algehele ‘enshittification’ van online platforms – een term bedacht door <a href="https://www.wired.com/story/tiktok-platforms-cory-doctorow/" target="_blank" rel="noopener">journalist Cory Doctorow</a> om de langzame achteruitgang van online platforms te beschrijven, omdat platforms &#8211; en dus ook datingapps &#8211; uiteindelijk winst boven de gebruikerservaring stellen. Dit leidt tot een paradoxaal doel: gebruikers zo lang mogelijk single houden, is beter voor de inkomsten. Hinge mag dan adverteren met de slogan ‘designed to be deleted’ , de kans dat dat gebeurt, is maar heel klein.
<blockquote>Sommigen singles gingen vaker op date dan dat er dagen in de week zijn</blockquote>
Ondertussen wemelt het op social media van de video’s waarin mensen hun negatieve ervaringen met datingapps delen. Had je vroeger misschien alleen Tinder, nu hebben mensen ook Hinge, Bumble, Feeld, Raya en Grindr allemaal tegelijkertijd op hun telefoon hebben staan. Voor de podcast <a href="https://open.spotify.com/episode/4HietB0MFZu2uWV5QcdnUH?si=7e3dcf9b363048fe" target="_blank" rel="noopener">Voorheen Schaamteloos Randstedelijk</a> sprak ik verschillende singles over hun date-burnout. Sommigen gingen vaker op date dan dat er dagen in de week zijn. Ze hadden de indrukken van de ene date nog niet verwerkt, of ze zaten alweer – enigszins geforceerd – met de volgende een biertje te drinken. Ondertussen stuurden ze berichten naar andere matches, terwijl hun tweede date van de dag even naar de wc was.
<h5>Via-via</h5>
Er is een collectief gevoel dat het tijdperk van de datingapps voorbij is. Dat lijken ook de cijfers te onderschrijven. Uit data blijkt dat enkele grote apps minder in trek zijn. Tinder, bijvoorbeeld, zag onlangs zijn aandelen met 80 procent kelderen. Factoren zoals ontevredenheid over algoritmes, hoge abonnementskosten en een afnemende interesse onder jongeren spelen hierbij een rol. Keara Sullivan verwoordde het treffend in haar <a href="https://www.tiktok.com/@superkeara/video/7291838261268450602" target="_blank" rel="noopener">viral TikTok-video</a>: ‘Als je je partner twee jaar geleden op een datingapp hebt ontmoet, dan heb je de last chopper out of Nam gehaald.’ Of zoals ze later toevoegt ‘de laatste stoel op de laatste reddingsboot van de Titanic bemachtigd’.
Het is die vraag die bij mij blijft hangen: heb ik die ‘laatste helikopter uit Vietnam’ gemist? Zijn datingapps echt zo onbruikbaar geworden dat ik nu, samen met een paar geselecteerde ongelukkigen, vastzit in een soort oneindig date-vagevuur? Moeten we onszelf niet verlossen van de digitale ketenen van de datingapps, terug naar vroeger, toen mensen elkaar gewoon via via leerden kennen?
<h5>Marketingtruc</h5>
Toch is het maar de vraag of die offline tegenbeweging ook echt zal leiden tot het uitsterven van de datingapps. De datingapps hebben zelf namelijk ook door dat offline initiatieven wellicht beter aansluiten bij een nieuwe generatie. Om relevant te blijven, moeten ze zich blijven vernieuwen. Daarom rolt elke datingapp nu zijn eigen offline programma uit. De datingapp Inner Circle heeft een eigen runclub, Tinder introduceerde een offline <a href="https://www.tinderpressroom.com/2023-05-23-TINDER-CREATES-SINGLE-SUMMER-SERIES-FOR-UNCUFFING-SEASON" target="_blank" rel="noopener">Single Summer Series</a>, Bumble lanceerde <a href="https://bumble.events/bumbleirlthemenew" target="_blank" rel="noopener">Bumble IRL</a> en <a href="https://hinge.co/press/one-more-hour" target="_blank" rel="noopener">Hinge richtte zelfs een fonds van 1 miljoen dollar op</a> om Gen Z na de pandemie te stimuleren elkaar in het echte leven te ontmoeten. Een overduidelijke marketingstrategie die maar een doel heeft: het binnenhouden van gebruikers. Een van soort schijn-offlinedating dus: waarin je via deze apps best af en toe een uitstapje mag maken naar het offline daten, maar daarna keurig terugkeert naar de veilige online omgeving. Waar je weer obsessief op zoek gaat naar een volgende date, want de ware is just around the corner, toch?
En daar zit precies de kern. Zolang we als cultuur geobsedeerd blijven door het vinden van de ware, zullen techbedrijven altijd manieren vinden om daar geld aan te verdienen. Het is natuurlijk briljant om munt te willen slaan uit de zoektocht naar liefde. In een maatschappij waarin singles nog steeds als afwijkend worden gezien, blijft het wenselijk om voor je dertigste een relatie te hebben. Dus ga je maar op meerdere dates per week, zowel offline als online. En die queer runclub van mij? Misschien moet ik er gewoon naartoe gaan onder het mom van nieuwe mensen leren kennen. En dan alsnog stiekem achteraf flirten via Strava.

<div class="newsletter-teaser bg-gray">
 <div class="teaser__content__container">
 <div class="teaser__header">Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief.</div>
 
 <div class="teaser__text">Ontvang de beste verhalen van Vrij Nederland twee keer per week in je mail. In elke nieuwsbrief ontvang je één artikel helemaal gratis.</div>
 </div>

 <div class="teaser__btn__container">
 <div class="teaser__btn">
 <a class="btn btn--rounded btn--white-bg" 
 href="/service/nieuwsbrieven"
 data-ga-category="banner-newsletter-button" 
 data-ga-label="Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief." 
 data-ga-action="clicked">Ja, dit wil ik ></a>
 </div>
 </div>
</div>

Timo Harmelink

Met zonder app de ware vinden

Toen de Britse avant-garde popartiest FKA Twigs haar in januari uitgekomen album Eusexua aankondigde, rees al snel de vraag: wat betekent dat eigenlijk? Zelf omschrijft ze het als ‘het gevoel zo euforisch te zijn dat je de menselijke vorm zou kunnen overstijgen’.
Meestal, wanneer celebrities zelfbedachte woorden introduceren, pakt dat nogal cringe uit. Denk aan Paris Hilton, die living en slaying samenvoegde tot sliving. Maar wie FKA Twigs kent, weet dat er in haar werk geen ruimte is voor cringe. Na het luisteren snap je precies wat ze bedoelt, en zit Eusexua in je vaste vocabulaire.
Haar vorige twee albums zaten al vol elektronische invloeden, maar dit keer richtte ze al haar pijlen op de clubscene. Want die euforische sensatie die ze omschrijft, ontdekte ze tijdens het clubben in Praag. Ze verdwaalde in underground raves en werd op slag verliefd op de alternatieve subculturen die ze daar tegenkwam. Eusexua is een gevoel dat je alleen écht kunt ervaren op de dansvloer, tussen vreemden, waar je jezelf verliest en opgaat in de massa.
Dat gevoel vertaalt zich direct naar het album, waarin ze je uitnodigt om hetzelfde te beleven. Het opent met clubbangers als Drums of Death, en Room of Fools &#8211; een track die ze op het toilet van een club schreef! Daarna verschuift de sfeer naar de meer spirituele kant van haar Eusexua-ervaring. Daar komt haar grootste troef &#8211; haar engelachtige stem &#8211; het best tot zijn recht, vooral op Sticky, een van de hoogtepunten van het album.
Veel artiesten hebben het afgelopen jaar een dance-album gemaakt, maar FKA Twigs doet het, zoals altijd, op haar eigen experimentele, avant-gardistische manier. En ja, er zit ook een feature op met North West, de dochter van Ye (voorheen Kanye West) en Kim Kardashian, die in het Japans rapt. Maar vooruit, dat neem je op de koop toe, alleen omdat zij het is.

<div class="newsletter-teaser bg-gray">
 <div class="teaser__content__container">
 <div class="teaser__header">Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief.</div>
 
 <div class="teaser__text">Ontvang de beste verhalen van Vrij Nederland twee keer per week in je mail. In elke nieuwsbrief ontvang je één artikel helemaal gratis.</div>
 </div>

 <div class="teaser__btn__container">
 <div class="teaser__btn">
 <a class="btn btn--rounded btn--white-bg" 
 href="/service/nieuwsbrieven"
 data-ga-category="banner-newsletter-button" 
 data-ga-label="Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief." 
 data-ga-action="clicked">Ja, dit wil ik ></a>
 </div>
 </div>
</div>

Euforische clubbangers

Podcast

<h5>Luister de podcast</h5>
Roxane van Iperen is te gast bij Radio Vrij Nederland. Luister de podcastaflevering op Spotify. Luister <a href="https://open.spotify.com/show/7yC6mRLyyPaCWHVRCQGgjQ?si=0df202f64490499d" target="_blank" rel="noopener">hier</a>.
In de week waarin Elon Musk de Hitlergroet bracht (of was het de groet van de KKK?) en Donald Trump de bestormers van het Capitool gratie verleende, praten we in Radio Vrij Nederland met schrijver Roxane van Iperen over het accelerationisme. Dit rechts-extremistische gedachtegoed propageert chaos en geweld om democratische samenlevingen te vernietigen, om vervolgens uit die chaos een witte ethnostaat te creëren.
<a data-ga-category="embedded-article" data-ga-action="clicked" data-ga-label="" href="https://www.vn.nl/product/vrij-nederland-nr-11-2024/" class="article-embed article-embed--left article-embed--new">Bestel 'm hierDit verhaal komt uit ons nieuwe nummer! Heb jij hem al in huis?11 december 2024</a>
Van Iperen zet uiteen hoe aanhangers van het accelerationisme geloven dat onze westerse beschaving op het punt staat om ten onder te gaan, omdat deze zou worden ondermijnd door migratie, de emancipatie van vrouwen en het wegvallen van religie. Waar dergelijke ideeën oorspronkelijk slechts in de marge van de samenleving sluimerden, schuiven de accelerationisten zich met de hulp van vertegenwoordigers van klassieke bestuurderspartijen steeds dichter naar het centrum van de macht. En niet alleen in de Verenigde Staten, maak ook hier in Europa.

<div class="newsletter-teaser bg-gray">
 <div class="teaser__content__container">
 <div class="teaser__header">Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief.</div>
 
 <div class="teaser__text">Ontvang de beste verhalen van Vrij Nederland twee keer per week in je mail. In elke nieuwsbrief ontvang je één artikel helemaal gratis.</div>
 </div>

 <div class="teaser__btn__container">
 <div class="teaser__btn">
 <a class="btn btn--rounded btn--white-bg" 
 href="/service/nieuwsbrieven"
 data-ga-category="banner-newsletter-button" 
 data-ga-label="Blijf vrij van geest. Lees onze nieuwsbrief." 
 data-ga-action="clicked">Ja, dit wil ik ></a>
 </div>
 </div>
</div>
In gesprek met journalist Doortje Smithuijsen en hoofdredacteur Sander Heijne legt Van Iperen uit hoe falend beleid van politieke middenpartijen de samenleving ontvankelijk heeft gemaakt voor radicaal antidemocratische ideeën. Maar ook met welk type maatregelen het politieke midden een deel van het geradicaliseerde electoraat weer voor zich kan winnen.

Sander Heijne

Zo normaliseert extremisme (met Roxane van Iperen)

Analyse

Stemmen winnen van mensen die normaal niet stemmen. Waarom niet aanschuiven bij populaire Youtubers of podcasters? Voor je het weet bevind je je in een wereld waar een influencer met een mullet Donald Trump ‘homie’ noemt, terwijl hij uitgebreid over zijn cocaïneverslaving praat. Klinkt niet altijd even wenselijk, toch is het goed dat politici zich ook hier laten zien, al zitten daar wel grenzen aan.
Deze week was de beurt aan Kamala Harris. Er gebeurt namelijk iets geks als je de nieuwste aflevering van de populaire podcast <a href="https://open.spotify.com/episode/4B9WOUCWY8qY0f9MMjOSXa?si=6781517bfa914540">Call Her Daddy</a> aanklikt. In plaats van het gebruikelijke over-de-top Amerikaanse intro waarin host Alex Cooper haar gasten zoals Katy Perry en Miley Cyrus met veel flair introduceert, klinkt er iets heel anders: “As you know, I do not usually discuss politics, or have politicians on this show, because I want Call Her Daddy to be a place where everyone feels comfortable tuning in.” Vervolgens zien we niemand minder dan Vice-President Harris tegenover Cooper plaatsnemen.
Wat doet Harris als gast in een podcast die bekendstaat om haar open gesprekken over seks en relaties? De verklaring van Cooper: in haar podcast staan de dagelijkse ervaringen van vrouwen centraal. En omdat vrouwenrechten tijdens deze verkiezingen onder druk staan, vindt Cooper dat ze deel moet zijn van dat gesprek. Niet alleen Harris, ook Trump is overigens meer dan welkom om aan te schuiven.
<blockquote>Elk interview gaat overigens ongeveer hetzelfde: het begint vaak met een persoonlijk verhaal, vaak over familie.</blockquote>
Voor Harris valt er overduidelijk ook wat te halen: namelijk stemmen van een grote groep jonge vrouwen die nog moet beslissen, of helemaal niet van plan is te gaan stemmen. Een week daarvoor was ze nog te gast bij de podcast <a href="https://www.youtube.com/watch?v=bzThwqnQJDY&amp;ab_channel=ALLTHESMOKE">ALL THE SMOKE</a>, waar ze hetzelfde deed, maar dan om de jonge man op te trommelen. Deze week staan populaire programma&#8217;s The View en Jimmy Kimmel op het programma.
Voor iedereen die iets verder kijkt dan het interview is de deal duidelijk. Terwijl Cooper views, status en inkomsten krijgt, krijgt Harris toegang tot haar publiek. Een deel daarvan kijkt niet naar de grote debatten op lineaire TV en ziet hoogstens wat video’s voorbij komen op hun For You Page op TikTok, als die video’s überhaupt al door hun algoritme heen breken. Of zoals de campagnemanager van Harris het<a href="https://x.com/Rob_Flaherty/status/1843336562265993411"> deze week op X zei</a>: “If you consume political info, you want to consume political info. Most of the remaining voters we need to talk to don’t.” Dus met andere woorden: we komen wel naar hen toe.
Harris is zeker niet de eerste die om deze reden het podcast/youtube/twitch circuit afstruint. In een steeds meer gefragmenteerd medialandschap en bij afnemend vertrouwen in traditionele media, is het logisch dat je als presidentieel kandidaat jonge mensen zoekt waar ze wel te vinden zijn: het internet. Dus zo ook Donald Trump en zijn running mate JD Vance. Deze twee lijken zich allebei al maandenlang, of misschien wel permanent, in de online “Brosphere” te bevinden. Hier praten (en bovengemiddeld vaak schreeuwen) ze samen met mannelijke influencers, Youtubers, Twitchers en podcasters over dat de samenleving aan het feminiseren is, terwijl ze worden omringd door gesponsorde energiedrankjes met alleen maar hoofdletters op de verpakking. Je vraagt je soms af of elke host inmiddels al tien van die blikjes achterover heeft geslagen. Het was een kwestie van tijd voordat Harris hetzelfde ging doen, maar dan niet in de Brosphere.
Elk interview gaat overigens ongeveer hetzelfde: het begint vaak met een persoonlijk verhaal, vaak over familie. Trump die het over zijn zoon Barron heeft (die bizar vaak bevriend lijkt te zijn met een van de hosts) en Harris die vertelt dat haar stiefkinderen als haar echte kinderen voelen. Er hangt een informele sfeer waarin in principe alles kan worden gevraagd, vaak gaat het over zaken die niets met politiek te maken hebben. Zo heb je de populaire podcaster Theo Von die met Trump over zijn cocaïnegebruik praat en hem tussen neus en lippen door homie noemt: “it<a href="https://www.youtube.com/shorts/3CD3rXFNkf0"> will turn you into a damn owl, homie, you know what I’m saying?</a>”, zegt hij over wat cocaïne met hem deed. Vons adverteerder is overigens BlueChew, een soort Viagra met de missie “to make the entire country rock hard”. Duidelijk dus hoe de sfeer erbij hangt. Je verwacht dat er elk moment “America, fuck yeah” kan worden geschreeuwd. 
Vervolgens krijgen de politici vaak het volledige podium om hun ideeën bij het publiek neer te leggen. Dan krijg je soms totaal onsamenhangende gesprekken zoals in de <a href="https://x.com/DC_Draino/status/1826032956785508675">inmiddels viral </a>video van een clip uit de podcast met Theo Von, waarin Trump nostalgisch terugkijkt naar zijn presidentschap: “We had the greatest economy in history,” en waarop Von niet meer kan zeggen dan: “Oh yeah, my cousin got a boat.” Welke boot en welke ‘cousin’ hij hier precies bedoelt, is tot de dag van vandaag volstrekt onduidelijk. Cijfers waaruit blijkt dat de Verenigde Staten onder Trump echt ‘the greatest economy’ waren, zijn ook nergens te bekennen.
En misschien doet dat er ook niet toe. Oké, liever heb je natuurlijk dat mensen naar inhoudelijke debatten gaan kijken. <a href="https://www.washingtonpost.com/politics/2024/10/09/factchecker-harris-media/?utm_campaign=wp_the7&amp;utm_medium=email&amp;utm_source=newsletter&amp;wpisrc=nl_the7&amp;carta-url=https%3A%2F%2Fs2.washingtonpost.com%2Fcar-ln-tr%2F3f40038%2F6707b15aab012402323c1c10%2F62ab28f905a9b5118e965d83%2F25%2F99%2F6707b15aab012402323c1c10">The Washington Post </a>heeft inmiddels al een fulltime job aan het factchecken van alle uitspraken die worden gedaan in dit soort interviews. Maar dat politici de stemmers opzoeken die zich normaal gesproken niet met politiek bezighouden, lijkt mij een goede zaak. Een Harris die met Cooper praat over reproductieve vrijheid voor vrouwen is een goed voorbeeld van hoe je dat gesprek in ieder geval opent en laagdrempelig houdt. De kiezer krijgt een inkijkje in hoe Harris denkt en waar ze voor staat. Hetzelfde geldt voor de andere interviews die ze deze week geeft: zichtbaarheid is een stap in de goede richting om mensen met de politiek in aanraking te laten komen. Maar waar ligt de grens tussen toegankelijkheid en plat entertainment, waarbij in het laatste geval de uitspraken zo ver van de werkelijkheid afstaan dat er niets meer van klopt?
Het zou mij overigens ook niet verbazen als Nederlandse politici bij de volgende verkiezingen aanschuiven bij populaire Youtubers, waar ongetwijfeld een groot publiek zit dat überhaupt niet stemt. Denk aan een Frans Timmermans die zich laat opmaken door een NikkieTutorials terwijl ze het hebben over zijn favoriete eten. Of Geert Wilders die zich uitlaat over Patty Brard bij Roddelpraat, terwijl hij wordt omringd door goedkope Viagra merken. In principe een goede ontwikkeling, totdat enige vorm van inhoud volledig verdwijnt en alles wat overblijft  een oppervlakkig spektakel is waarin politiek entertainment wordt zonder enige diepgang.
<div class="info-box">
Timo Harmelink (1993) is freelance podcastmaker en schrijver. Hij houdt zich vooral bezig met pop- en onlinecultuur.
</div>

Met zonder app de ware vinden

Euforische clubbangers

Zo normaliseert extremisme (met Roxane van Iperen)

De podcast-tour van Kamala Harris