Heel lang geleden is het niet dat Mark Rutte in het Haagse appartementje van een medewerkster van Jolande Sap verscheen om de GroenLinks-leider ervan te overtuigen dat ze hem aan een meerderheid moest helpen voor een nieuwe missie naar Afghanistan. Toen Sap op die januaridag in 2011 een reeks eisen op de keukentafel legde – twee A4’tjes vol – sprak Rutte tot haar stomme verbazing bij elk voorstel: ‘Oké, gaan we doen!’ en ‘Die kan ik accomoderen!’

Ondanks grote tegenstand in haar partij en de waarschuwing van haar voorganger Femke Halsema om vooral níét met Rutte te gaan praten, liet Sap zich volledig inpakken door de joviale jonge premier.

In de dagen die volgden zette ze haar fractie zwaar onder druk, en dreigde ze zelfs met vertrek, zoals Vrij Nederland in 2012 onthulde: ‘Als ik als beginnend politiek leider vol passie en vuur een deal binnensleep en het dan toch moet laten afketsen, wordt mijn positie als fractievoorzitter in feite onmogelijk.’

Uiteindelijk,...