Er zijn op werkgebied altijd modetermen die enige tijd als de heilige graal worden gezien. Balans is er een van. We lijken een perfect evenwicht na te jagen in alles wat we doen: we streven naar een gebalanceerd dieet, er moet balans zijn tussen werk en privé, zelfs onze emoties moeten in balans zijn.

Soms lijken we er dichtbij te zijn, en dan voelen we ons het volgende moment weer gefrustreerd omdat we ‘uit balans’ zijn geraakt. Waanzin, volgens boswachter, tv-persoonlijkheid en auteur Arjan Postma, met wie ik over de Eilandspolder nabij zijn woonplaats Driehuizen slenter. ‘Mensen denken ook altijd dat er zoiets bestaat als een natuurlijk evenwicht. Maar als iets in de natuur een balans begint te naderen, betekent dat meestal dat het aan het doodgaan is.’

Balans als doodvonnis. Ik moet meteen aan de zogenaamde ‘sleur’ denken, waar wij mensen in dreigen te komen als een te groot deel van ons leven voorspelbaar wordt. Toch veronderstellen we dat er een moment zal komen...