Geen woord kunnen we met elkaar wisselen. Nog geen meter zit er tussen de zoeker van mijn camera en haar ogen. Ze zit op een kei langs de weg, haar magere benen voor zich uitgestrekt, twee tassen van stof aan haar voeten. In haar ogen lees ik het leed – direct en zonder woorden – van een leven dat begon toen de Nederlanders hier nog de dienst uitmaakten, en dat in de knop werd gebroken met de komst van de Indonesiërs, die in de jaren zestig Nederlands-Nieuw-Guinea overnamen en het land omdoopten tot de provincie West-Papoea.
Reportage
Vrijheid of de dood in West-Papoea
Hannah Zwaluw trekt als toerist door West-Papoea, het vroegere Nederlands-Nieuw-Guinea. Als journalist zou ze er niet binnenkomen. Ze tekent verhalen op van Papoea’s die op alle mogelijke manieren onder druk staan van de Indonesische machthebbers. ‘Wat hier gebeurt, is ecocide, wat hier gebeurt, is genocide in slow motion, wat in de hooglanden gebeurt, is marteling en doodslag.’