Column

Arjan Noorlander was voor mij de druppel. Bizar, ik weet het. Van alle monsterlijke druppels verwacht je niet dat het dan net Noorlander moet zijn die de emmer doet overlopen. En toch is dat hoe het is gegaan. Ik las een tweet van Arjan Noorlander en toen heb ik Twitter opgegeven.
Toegegeven: ik heb Twitter al een keer of achtentwintig opgegeven, zoals velen met mij. Ik vertrok en kwam terug en vertrok en kwam terug, omdat ik wilde weten wat er op het platform gebeurde, maar ook níét wilde weten wat er op het platform gebeurde, en ik kwam er niet uit welk van die verlangens de overhand had. Het enige wat ik zeker wist, was dat verlangen nummer twee – níét weten wat zich op Twitter afspeelde – in rap tempo groeide nadat Elon Musk – de man die het voor elkaar krijgt zowel een van de rijkste als een van de sneuste figuren op aarde te zijn – er de boel had overgenomen. Daarvóór was het platform ook geen walhalla, maar toen Musk Twitter opkocht, voelde dat toch als het eind van een glorieus tijdperk. Als het begin van een grandioze aftakeling.
Dat gevoel bleek gegrond. Betrouwbare journalisten en gezellige grapjassen zeiden Twitter gedag. Accounts die waren verbannen wegens racisme en haatzaaierij keerden terug. Contentmoderatoren werden ontslagen. De blauwe vinkjes die ooit authenticiteit garandeerden, kun je nu gewoon kopen voor een handvol dollars per maand. Tijdlijnen vulden zich met tweets van Musk, die steeds meer retoriek overnam van radicaal-rechts.
<blockquote>Musk veranderde de naam van het bedrijf in X. Een idiote naam die ik niet langer wens te gebruiken, zoals ik het hele platform niet langer wens te gebruiken.</blockquote>
De meest perverse verandering die de nieuwe baas aanbracht, was dat hij het mogelijk maakte geld te verdienen met een goed bekeken tweet. Heb je een betaald abonnement, zijn je berichten de laatste drie maanden ten minste 500 miljoen mensen onder ogen gekomen en heb je minstens vijfhonderd betalende volgers, dan kan dat je zomaar wat centen opleveren.
En aangezien het algoritme in je voordeel werkt als je ageert tegen transmensen, migranten of ‘woke’, is hatelijk zijn een lekker verdienmodel. Kijk je in de commentaarsecties onder goed scorende tweets, dan kom je er bovendien geregeld achter dat de helft van de reacties AI-gegenereerd is. Wat voor zin heeft het om te praten tegen anonieme stokers en niet-bestaande mensen? Het oude Twitter bestaat niet meer. Figuurlijk, maar ook letterlijk: Musk veranderde de naam van het bedrijf in X. Een idiote naam die ik niet langer wens te gebruiken, zoals ik het hele platform niet langer wens te gebruiken. Of toch ook weer wel.
Tussen alle vuiligheid zitten nog altijd leuke tweets ver­borgen. Daar ben ik altijd voor teruggekomen: obscure memes en flauwe grapjes. Misschien is dat waarom het algoritme besloot me onderstaande tweet van Arjan Noorlander voor te schotelen: ‘AANGEBODEN: Een dragende motivering. Aangeboden z.g.a.n een afgeronde dragende motivatie. Nog in de originele verpakking! Aangeboden vanwege overbodig. Vraagprijs N.O.T.K en T.E.A.B. Interesse? Bel M. Faber of D. Schoof. #ironie #ZeOverleggenNog’
Een politiek verslaggever die melig twittert over de incompetentie van een angstaanjagend kabinet. Ironie als hashtag. Het heeft me genekt. Er is niets meer om voor terug te komen: de humor is met Twitter heengegaan.

Cultuur