Op een avond, toen ze tien jaar was, lag Manon net in bed toen er iets raars gebeurde. Ze hoorde tumult op straat, pal voor haar slaapkamerraam. Een groep mensen stond buiten te discussiëren. Wat ze precies zeiden, kon Manon niet verstaan. Ze schoof haar gordijnen open en keek uit het raam, maar ze zag niemand. Ze ging weer liggen, verward. Het gezelschap klonk steeds rumoeriger, ze schreeuwden zelfs. Manon keek nog eens, maar er was niemand te zien. ‘Ik werd bang. Ik dacht dat ik gek werd.’

Ze ging niet naar haar ouders, die hadden het druk met haar broer, dacht ze. Er speelden dingen thuis die voor Manon (inmiddels 19 jaar) traumatisch zouden blijken en waar ze nu liever niet over praat. Ze bleef stil in bed liggen.

Stemmenpolikliniek

Manon staat niet alleen in deze ervaring. Zo’n zeven procent van de Nederlandse bevolking hoort stemmen die voor anderen niet hoorbaar zijn. Ruwweg de helft heeft daar weinig last van, maar voor anderen gaan de stemmen gepaard met angsten,...